De laatste week

Morgen ga ik alweer terug naar huis.....de tijd hier is werkelijk voorbij gevlogen. Hoog tijd om mijn belevenissen van de laatste week op te nemen in m'n reisblog.

Omdat we vrijdagochtend al vroeg zijn vertrokken voor de safari maakte ik mij wat zorgen over de werkzaamheden die vrijdag uitgevoerd (of juist niet uitgevoerd) zouden worden door de timmerman en de jongens. Via Facebook heb ik Mike gevraagd om zo af te toe bij de werkplaats langs te gaan en zijn management skills te gebruiken om de taken te verdelen en de mannen aan het werk te houden. Zoals je al eerder in dit blog hebt kunnen lezen is de timmerman niet in staat dit op een correcte manier te doen. Hij laat de jongens net zo makkelijk een hele poos zonder werk staan kijken naar zijn werkzaamheden.

Gelukkig was mijn bericht naar Mike niet voor niets. Toen ik zaterdagmiddag de WiFi mocht testen bij het safari kamp las ik dat ze zaterdag de hele dag hebben doorgewerkt en dit zondag ook zouden gaan doen. Mike zal tot op de dag van vandaag niet beseffen hoe blij ik met dit bericht ben, dit toont immers de betrokkenheid en motivatie van "mijn mannen" bij het project en tevens hun drive om nog voor mijn vertrek de schoolbankjes klaar te hebben. Echt super dat we dit samen hebben kunnen bereiken de afgelopen weken, ik ben enorm trots op ze!

Wanneer ik maandagochtend vroeg bij de werkplaats aankom ben ik zoals al voorspeld was verrast door de hoeveelheid werk dat de afgelopen dagen verzet is. De onderstellen zijn alle 10 gereed en we kunnen beginnen met het maken van de zittingen.

Begin van de middag ga ik naar de stad voor de lunch en spreek met Claire af om samen een bezoekje te brengen aan de lokale Craft-Market om wat souvenirs te kopen. Ik loop alvast naar deze markt in afwachting van haar komst. Dit had ik beter niet kunnen doen, er verzamelen zich allerlei zeer vriendelijke verkopers om mij heen die ieder hun eigen "winkeltje" hebben met ongeveer allemaal dezelfde soort souvenirs. Ze hebben als geen ander in de gaten dat ik daadwerkelijk ben gekomen om wat spulletjes te kopen en de één na de ander komt mij persoonlijk uitnodigen om toch vooral, al is het maar iets heel kleins, iets in zijn winkeltje te kopen.

Normaal ben ik vrij hard in het wegsturen van vertegenwoordigers, dat moet ook wel anders kom ik niet aan mijn overige werkzaamheden toe, maar nu ligt dat iets anders. Aan de verkopers kun je zien dat ze erg arm zijn en het echt niet gemakkelijk hebben, vaak zijn ze al blij met een verkoop van Kw500 (= €1,-) zodat ze in ieder geval geld hebben voor het transport terug naar huis met de mini-bus. Bij een behoorlijk aantal winkeltjes heb ik inkopen gedaan, waarschijnlijk wordt ik thuis voor gek verklaard dat ik zoveel prullaria heb ingekocht. Toch voelt het goed om ook deze ondernemers een beetje te helpen. In het passeren de afgelopen dagen is mij opgevallen dat ze bijna geen klanten hebben, nu hebben ze in ieder geval een klant gehad die voor inkomsten heeft gezorgd. Ik hoop dat ze verstandig met het verdiende geld omgaan en hun gezinnen kunnen voorzien van voedsel of andere broodnodige zaken.

Na dit inkoop spektakel stappen we in de mini-bus om naar het Doingoood huis te gaan. Zoals iedere dag rijden we richting het stadion in aanbouw, echter nu benaderen we dit stadion vanuit een andere hoek, da's op z'n minst merkwaardig te noemen. We zitten toch echt in de bus richting Area49, die altijd via Area47 (waar wij moeten zijn) rijdt. Uiteindelijk rijden we aan de andere zijde het stadion voorbij en beginnen we ons toch wat zorgen te maken. Claire besluit het zekere voor het onzekere te nemen en vraagt aan een mede passagier of we misschien via Area49 op de terugweg via Area47 zullen rijden. Nope, dat is niet het geval. Dit is een "snel-lijn" dit rechtstreeks naar 49 gaat en niet in 47 komt! Alle passagiers hebben vrijwel direct in de gaten dat we verkeerd zitten en de ooohhh en aaahh's zijn niet van de lucht.

De chauffeur seint naar een busje die in tegengestelde richting aan komt rijden en we zien dat zij langs de kant van de weg stoppen. We stappen uit, steken over en gaan naar dit busje. Eenmaal ingestapt vertellen we kort wat er is gebeurt en dat we graag met hen mee terug rijden naar Area47. De heren willen wel even taxi spelen, voor Kw3.500 (=€7,-) kunnen we voor de deur van ons huisje worden afgezet. Nou moet je weten dat normaal een ritje in de mini-bus slechts Kw200 (=€0,40) kost, bijna ongeacht hoe lang je erin zit. Het verschil is dus veel te groot. Ik vertel hen dat ze veel te veel vragen maar wil tegelijkertijd wel heel graag dat ze ons thuis brengen. Om te voorkomen dat we straks weer moeten uitstappen terwijl het ook al wat begint te schemeren doe ik een bod van Kw1.500, dit zouden we ook kwijt zijn als we William bellen om ons met de tuktuk op te komen halen. Ze gaan akkoord, het busje komt in beweging.

Direct dient de volgende uitdaging zich aan. Normaal gesproken rijden we vanuit de stad naar ons huis, nu komen we vanuit een totaal andere richting en hebben we nog geen oriëntatiepunten die een goede thuiskomst zullen garanderen. Gevoelsmatig aan we de goede kant op. Aan het einde van een vrij lange weg herken ik links op de hoek een uitstalling van trossen bananen en mais. Toen ik beter keek zag ik ook het reclame bord waar ik iedere dag langs liep met de tekst "Pest Control". In mijn blijdschap roep ik dit en de mannen begrijpen dat we de weg hebben herkent en op de juiste weg zijn, ze moeten hier smakelijk om lachen. Laat ze maar, ik ben al lang blij dat we toch nog voor het donker thuis gekomen zijn!

Dinsdagochtend kunnen we de schoolbankjes die inmiddels niet meer in het huisje van Mike pasten afhalen bij het tegenover de werkplaats gelegen kerkje. Er is een bewaker die iedere nacht de wacht houdt in de kerk om te voorkomen dat er zaken worden ontvreemd. Deze bewaker hebben we wat extra geld gegeven om ook op de schoolbankjes te letten. Beetje jammer dat hij gewoon doorsliep terwijl wij alle bankjes uit de kerk haalden en naar de werkplaats brachten(!). Vandaag staat het maken van de bureaubladen op het programma.

's-Middags ga ik naar Chitipi om te helpen bij het verven van een klas lokaaltje. Clair is hier druk bezig om naast het helpen met allerhande voorkomende werkzaamheden alle lokaaltjes wat gezelliger te maken voor de kinderen. Het ziet er hierdoor leuker uit en door het verven is er voor de kinderen een betere omgeving om de lessen te volgen ontstaan. Erg leuk om hier een middagje te helpen en zo de mensen van dit project nog een keer te ontmoeten. Ze hadden al gevraagd of ik nog een keer langs zou komen. Dit project wordt geleidt door Aggrey en zijn vrouw Tellina. Werkelijk fantastisch om te zien hoe zij zich ontfermen over deze kinderen en hen een degelijke thuisbasis geven om een start te maken in hun moeizame leventjes. Ik kan niet anders dan diep respect hebben voor hun inzet en het verschil dat ze hiermee maken!

Woensdag ochtend gaan we met Janneke mee om een bezoek te brengen aan een ander locaal project die vanaf dit jaar door Doingoood wordt ondersteunt, House of Joy. Een weeshuis waar zo'n 75 kinderen in de leeftijd van 0 tot 5 jaar worden verzorgt. De eerste vijf levensjaren zijn de kinderen zeer kwetsbaar, een goede verzorging helpt om de kans op overleving aanzienlijk te vergroten. Na deze eerste jaren worden de kinderen zo veel mogelijk weer teruggeplaatst bij hun families. Het project wordt geleidt door 5 nonnen die zichzelf volledig ten dienste stellen voor het welzijn van deze kinderen. Indien er genoeg geld is om voor de kinderen te zorgen nemen zij ook geen overige giften of donaties aan, heel bijzonder dat zij zo in het leven staan en hun eigen belang ondergeschikt maken aan het belang van deze kinderen. Het raakt me opnieuw dat er zoveel fijne mensen in Malawi leven die door hun handelen het leven van anderen verrijken!

De rit met de minibus hier naartoe was heel bijzonder, normaal rij ik dagelijks dezelfde route naar mijn project en ik merk dat je hier eigenlijk alweer zo aan gewend bent dat je het normaal gaat vinden wat je onderweg tegenkomt. Nu rijden we een andere route en heb ik alle tijd om weer eens goed om me heen te kijken. Op het busstation staan we lang te wachten, waarschijnlijk wel meer dan een half uur.

Probeer je eens voor te stellen dat je in de Veolia bus stapt bij het Centraal Station te Delft en dat de chauffeur met een oude doek zijn stuur uitgebreid begint te poetsen. Daarna zijn stoel wat achterover draait en aanstalten maakt om een power nap te doen. Dat je als passagier alle begrip hebt voor het feit dat de bus eerst voller moet zijn omdat de exploitatie kosten van de aanstaande rit anders simpelweg te hoog zijn. Buiten loopt een oudere dame gebukt met een korte bezem om al het vuil (en dat is nogal veel) bij elkaar te vegen. Niet dat het na het bij elkaar vegen in een vuilcontainer beland hoor, nee dat niet. De hoop vuil blijft gewoon liggen en zal in de loop van de dag door de wind weer worden verspreidt over het zandplein wat we busstation noemen.

Onderweg komen we door een soort winkelstraat. Een aaneenschakeling van openlucht werkplaatsjes waar diverse ambachten worden beoefend. De een last hekken, de volgende is timmerman en maakt de mooiste stapelbedden, stoelen en tafels of doodskisten. Ook zo mooi, er staat een kleine bestelwagen met de tekst "Funeral Service" op de zijkanten. Op het dak prijkt een grote rode zwaailamp en ik bedenk, hoeveel haast kun je hebben in dit beroep(?). Verderop staat een eenzame luchtcompressor tussen een paar versleten banden die her en der op de grond verspreidt liggen, dit is de lokale bandenboer.

We nemen een afslag en komen nu in een handelsstraat terecht. De zakken meel liggen hoog opgestapeld. Mijn oog valt op een oudere dame die vol enthousiasme het meel staat te zeven, doordat ze geen rekening lijkt te houden met de windrichting is zij bijna volledig wit uitgeslagen, mooi gezicht. We komen langs een aantal automaterialen winkeltjes, de enkele wieldoppen en duidelijk zichtbaar gedemonteerde onderdelen hangen veelal onder de veranda's voor de winkeltjes.

Een slager zit achter zijn toonbankje half slaperig voor zich uit te staren met een hand onder zijn hoofd. In zijn andere hand heeft hij een soort korte plumeau waarmee hij met zekere regelmaat de vliegen van het uitgestalde vlees verjaagd. Overal langs de weg kom je kleine vuur haardjes tegen, het vuil wordt hier gewoon verbrand.

We bereiken het eindstation en het laatste stuk terug naar de stad mag ik lopen. Veel mensen kijken me aan en zeggen vriendelijk gedag. Je ziet ze denken, wat doet die lange Mzungu hier in het stadshart. Het moet voor hen een vreemd schouwspel zijn om mij hier zo met een glimlach op m'n gezicht, zonnebril op, rugzak op te zien lopen alsof ik hier thuis hoor. Het voelt daadwerkelijk aan alsof ik hier thuis ben, dat is op zich dan weer vreemd. Uiteindelijk bereik ik via de lokale markt en het houten bruggetje dat gelukkig nadat het weggespoeld was weer opgebouwd is mijn bestemming, The Game. Een groothandel voor non-food producten waar ik ballen en springtouwen koop voor de spellen die we donderdag bij LYO met de kinderen gaan doen.

Hierna vertrek ik richting Kauma om op tijd voor de lunch bij Mike en zijn vrouw te zijn. Ik ben uitgenodigd om bij hen thuis te Afrikaans te komen eten. Gelukkig ben ik ruim op tijd en heeft Mike de tijd om veel te vertellen over de plannen die hij heeft voor de jeugd van de wijk Kauma. Het is fijn om met hem te praten en zijn bevlogenheid voor het welzijn van de jeugd zo te mogen proeven. Ineens komt de timmerman binnen, hij maakt zich zorgen over zware regenval die er aan lijkt te komen terwijl alle schoolbankjes buiten staan uitgestald. Met elkaar zorgen we dat deze snel het kerkje in worden gedragen waarna we terugkeren om aan de lunch te beginnen.

Het eten is Nziema met geitenvlees en een heerlijk groente stamppotje. Ik voel me een bevoorrecht mens dat ik dit mee mag maken. Je weet hoeveel moeite ze hebben gedaan om dit eten voor jou als speciale gast te bereiden, hierdoor smaakt het zo nodig nog beter. Na het eten bedank ik de gastvrouw en geef haar een geschenk in de vorm van een omslagdoek die ik eerder deze week op de markt heb gekocht. Dit wordt enorm gewaardeerd, bedankt Janneke voor deze goede tip ;-))

Na het eten gaan we de zittingen monteren op de onderstellen. We doen dit in de kerk en houden de voordeur dicht, de plaatselijke bevolking mag natuurlijk niet weten dat we in de kerk aan het werk zijn. Gelukkig maken we geen rommel en schiet het werk ondanks de harde regen buiten toch lekker op. In de werkplaats zagen we de delen voor de kastjes onder de werkbladen alvast op maat zodat we die morgen kunnen monteren.

Donderdag halen we alle bankjes weer op uit de kerk en de timmerman monteert bij het eerste exemplaar de kastjes waarna het bureaublad erop geschroefd kan. Het monteren van de kastjes betreft geen hogere wiskunde en ik besluit dat ik deze werkzaamheden samen met Mozes wel zelfstandig uit kan voeren. Hierdoor schiet het werk weer lekker op, wij maken de kastjes waarna de timmerman de bureaubladen kan monteren. Er worden dunne latjes geschaafd die we op de bladen vastlijmen en spijkeren zodat tijdens het gebruik door de kinderen eventuele pennen er niet vanaf zullen rollen.

Rond 11:00u loop ik naar de school, alle kinderen lopen al buiten. Fijn dat er zoveel ruimte voor de school is om activiteiten op uit te voeren. De ballonnen, frisbees, ballen, strandballen en bellenblaas komen nu goed van pas. De kinderen zijn super enthousiast en rennen allemaal achter de ballen aan. De leerkrachten proberen e.e.a. nog in goede banen te leiden maar het is zo lang geleden dat de kids hebben kunnen spelen met dit soort materialen dat er bijna geen houden aan is. Geweldig, ik geniet bij de aanblik van al deze rennende enthousiaste kinderen en ben dankbaar dat ik met slechts een klein beetje geld dit voor hen heb kunnen organiseren.

Om "mijn mannen" te bedanken voor hun inzet in de afgelopen weken heb ik hen uitgenodigd om met mij mee te gaan naar de pizzeria in de stad. Het vervoer naar de stad en terug betaal ik uiteraard ook omdat deze kosten al te hoog zijn voor een aantal van hen. Het plan was om rond 14:00u te vertrekken zodat ze voor 17:00u weer terug kunnen naar Kauma, na deze tijd stoppen de mini-busjes hun werkzaamheden. Hierdoor spraken we over een late lunch of een vroeg diner. De meeste mannen hadden nog nooit een pizza gegeten, laat staan een ijsje.

De timmerman, mr.Kapito, nam een paar hapjes en vroeg toen een dekseltje zodat hij het ijs mee naar huis kon nemen. Het was duidelijk veel te koud voor hem, brainfreeze! Ik probeer nog uit te leggen dat dit niet handig is met ijs omdat het dan smelt en hij uiteindelijk een bakje dikke melk overhoudt. Kennelijk ben ik niet overtuigend genoeg want hij neemt geen hap meer en houdt het dekseltje stevig op het bakje! Voordat we afscheid nemen steekt Mike een korte speech af namens de mannen en spreekt hierin hun dankbaarheid uit. Vervolgens maak ik van de gelegenheid gebruik om hen te danken voor hun eindeloze inzet waarna we ieder onze eigen weg gaan.

Eenmaal thuis aangekomen neem ik een lekkere verfrissende koude douche. Voor de oplettende lezer, tijdens mijn eerste week zou hier een elektricien naar komen kijken. Deze heeft het vast nog steeds erg druk want we hebben hem nog steeds niet gezien. This is Africa! Dit houden we erin.

Vrijdag ochtend worden de bankjes nog even snel in de lak gezet waarna er om 10:00u een afscheidsceremonie op school is georganiseerd voor mij.

Ik had er nog geen moment over nagedacht hoe we die bankjes bij school zouden krijgen, Mike wilde deze bij de ceremonie aanwezig hebben zodat ik foto's kon maken om aan de supporters van dit project te laten zien dat we daadwerkelijk geslaagd zijn in het produceren van de schoolbankjes. Rond 10.00u verschijnen er een aantal kinderen om de bankjes op te halen, met z'n vieren of vijfen pakken ze een bankje op. De bankjes lijken dansend achter elkaar aan over het zandweggetje hun weg naar de school als vanzelfsprekend te vinden. Een mooi gezicht waarbij het einde van mijn project duidelijk vorm begint te krijgen.

Op school worden er diverse speeches afgestoken met hartverwarmende woorden richting mij en Doingoood. Van Janneke krijg ik een certificaat uitgereikt waarmee Doingoood mij bedankt voor mijn inzet de afgelopen weken.

Na afloop mogen de kinderen die een uniform hebben naar buiten om op de bankjes plaats te nemen voor foto's. Ik hoop maar dat de lak inmiddels droog genoeg is.

Na de ceremonie loop ik naar de werkplaats om afscheid te nemen van mr.Kapito en Yami, mijn grote vriend. Het afscheid nemen valt zwaar maar het is goed zo, het project schoolbankjes is afgerond en ik wil ook heel graag mijn lieve vrouw en kinderen weer zien.

Deze middag ben ik vroeg thuis. Na een wederom verfrissende douche ga ik lekker languit op het gras voor het huisje in de zon liggen en probeer alle indrukken van de afgelopen weken en in het bijzonder van deze dag waarbij het afscheid nemen is begonnen te verwerken.

Het waren bijzonder drukke weken waarin ik veel geleerd heb en keer op keer onder de indruk ben van de dankbaarheid van de Malawianen en het plezier dat zij ondanks de armoede in hun leven kennen. Het relativeert enorm en ik kan het iedereen aanraden om een keer vrijwilligerswerk te gaan doen! Je komt veel "rijker" terug dan voor je vertrek.

Zo, voor vandaag heb ik weer genoeg geschreven. Wanneer ik thuis ben zal ik het laatste weekend nog uploaden naar dit blog.

Bedankt voor jullie support en reacties, erg leuk om te lezen en vaak hartverwarmend!

Ben

Safari - South Luangwa National Park

Wanneer je langere tijd in Afrika verblijft hoort een safari hier gewoon bij. En terecht....als je de kans hebt om de big-five te spotten in hun natuurlijke leefomgeving is dit een ervaring die je nooit meer zult vergeten. Wij hebben dit geluk. Vrijdagochtend vertrekken we om 08:00u richting Zambia. Vanaf het Kiboko hotel in de stad worden we door chauffeur Fredji in een stoere landrover naar Zambia gebracht. Een reis die in totaal zo'n zeven uur in beslag neemt.

In het laatste dorpje voor de grens stoppen we bij een klein supermarktje om nog wat boodschappen te kunnen doen met de Malawiaanse Kwatcha. Hierna vertrekken we weer en het duurt niet lang of de weg houdt ineens op, dat wil zeggen, er staat letterlijk een hek daar waar Malawi ophoudt en Zambia bijna begint. Er bevindt zich een kleine strook "niemandsland" alvorens we ons bij de immigratie afdeling van de Zambiaanse grens mogen melden. Gelukkig worden er geen tekortkomingen in onze paspoorten en gele boekjes geconstateerd en na het contant betalen van 50 dollar voor het visum krijgen we een stempel in het paspoort en mogen we door naar onze eindbestemming South Luangwa National Park. Het hek (de grensovergang) wordt keurig voor ons open gedaan en de trouwe diesel trekt weer op.

Tijdens deze rit valt ook weer op dat er zo zuinig mogelijk met brandstof wordt omgesprongen. Wanneer we een heuvel oprijden voel je dat de motor langzaam maar zeker minder toeren begint te draaien, tot het moment dat je de hele auto in een donker klinkende resonantie terecht komt en je bij jezelf af begint te vragen wie deze motor uit zijn leiden gaat verlossen. Net als je denkt, nu moet er toch echt geschakeld worden, hoor je een piepend geluid. Het koppelingspedaal dat deze geluiden produceert wordt ingetrapt en er wordt een lagere versnelling gekozen. Het motortoerental giert als ware het een vreugde uiting weer even flink omhoog tot ook deze versnelling eindigt in een te laag toerental en een zwaar brommende motor en het ritueel van het piepende koppelingspedaal herhaalt zich. Zodra we dan een heuveltje afrijden wordt er eerst nog even flink gas gegeven, daarna zorgt het piepende geluid van de koppeling ervoor dat het toerental terugvalt naar stationair en zo rijden we in een "vrije val" van menig heuvel af. Heel even denk ik nog, dat ga ik in Nederland ook doen, tegelijkertijd besef ik dat we niet zoveel heuvels hebben en dat het uitschakelen van mijn contact waarschijnlijk door de autofabrikant tijdens het rijden onmogelijk is gemaakt. Jammer.

In de lodge waar we verblijven worden we opgewacht door de eigenaresse en rondgeleid. Ze vertelt ons dat we vooral goed op onze etenswaren moeten letten omdat de kleine aapjes (Baboons) altijd op de loer liggen om de toeristen te "helpen" deze te verorberen.

's-Avonds lopen er zeer waarschijnlijk Nijlpaarden over het terrein dus als je naar buiten moet dan met een goede zaklamp, liefst onder begeleiding van een van de kamp medewerkers, nog beter is het om gewoon op je kamer te blijven. Ook wordt ons op het hart gedrukt dat het bijna nooit voorkomt dat er Olifanten over het terrein lopen, mocht dit onverhoopt toch voorkomen dan luidt het advies vooral stil te blijven staan. Vanwege het slechte gezichtsvermogen van de Olifanten wordt je dan niet als een gevaar gezien en zullen ze je negeren. Volgens mij hingen deze woorden nog in de lucht toen we wat onrust in het kamp bemerkten.....er kwamen een paar Olifanten gestaag het terrein opgelopen! Enorm indrukwekkend dat deze grote en vooral statige beesten op een paar meter afstand voorbij komen lopen. Ze stoppen met z'n tweeen bij een klein boompje, ze zagen deze boom kennelijk voor een heerlijk tussendoortje aan en lieten er weinig van over. Nadat er een behoorlijk deel van de bladeren vanaf was gegeten vertrokken ze net zo rustig als ze gekomen waren. Geweldig mooi om dit zo te mogen ervaren!

We maken kennis met Coco uit Bolivia en een Japans vrouwtje die al een paar maanden aan het reizen is door Afrika. Met hen en de twee Amerikanen die ook met ons mee zijn gereden vanaf Lilongwe trekken we het hele weekend op. Er komen tijdens de diverse maaltijden veel prachtige levensverhalen voorbij. Tijdens de game-drive op zaterdag zwaait het Japanse vrouwtje vrolijk naar vooral de jonge Impala's, Zebra's, Oliefanten en Giraffen.

Bij iedere nieuwe ontmoeting met één van deze, of groepen van deze dieren, hoor je steevast het ooooh.... en aaaahhh.... van verwondering en enthousiasme bij haar vandaan komen. Leuk dat ze zo enthousiast is! We hebben het geluk dat we veel verschillende dieren treffen tijdens deze vroege ochtend game-drive. Als absoluut hoogtepunt staat een ontmoeting met een Jachtluipaard genoteerd. Deze lag heerlijk te luieren in het gras en liet toe dat we met de Landrover heel dichtbij konden komen. Wat een indrukwekkend dier is dit.

Van de meeste dieren (behalve de Impala's) zijn er tijdens dit regenseizoen geen grote groepen waar te nemen. Tijdens de lange droge zomer periode komen er veel grotere groepen van al deze dieren voor. We zien ook een enkele krokodil die dicht bij de waterkant verblijft voor de nodige verkoeling.

Aan het einde van de ochtend gaan we terug naar de lodge en is het tijd om wat te relaxen, zonnen en eten voordat we aan het eind van de middag opnieuw het park in gaan.

Direct nadat we de brug over zijn gestoken die de toegangsweg tot het park is spotten we een Nijlpaard die ongestoord loopt te grazen.

Regelmatig zien we een paar Olifanten lopen. Meestal in kleine groepjes bij elkaar. Bij iedere Oliefant wil onze Japanse reisgenote stoppen. Al snel merkt ze dat de rest van de reizigers dit niet nodig vindt. "So their already commen, yes?" klinkt het grappige Engels met Japans accent. En ja...ze heeft gelijk, na een paar uur vindt je het al bijna normaal dat je deze indrukwekkende dieren vrij rond ziet lopen. Behalve dan op het moment dat we een mannetje alleen tegenkomen. Deze liet door met zijn kop heen en weer te schudden en zijn oren wijdt op te zetten heel duidelijk merken dat we te dichtbij waren gekomen.

Aan het eind van de avond wordt onze chauffeur gebeld dat een collega van hem Leeuwen heeft gespot. Aan ons de vraag of wij hier ook naartoe willen, nou dat willen we maar wat graag. Zo snel als de hobbelige zand en modderweggetjes het toelieten reden we naar de plek waar de leeuwen zijn waargenomen. Net voor zonsondergang bereiken we de plek en zien een leeuw die in een boom is geklommen. Wat een mooi gezicht en wat zijn we dichtbij!

We rijden bij de leeuwen vandaan en stoppen op nog geen 100m afstand voor wat drinken en popcorn. Toch een beetje gek er lopen immers roofdieren in de directe nabijheid, laten we maar hopen dat deze al genoeg gegeten hebben.

Zondag ochtend vertrekken we weer vroeg richting Lilongwe. De chauffeur maakt een tussenstop bij een textiel fabriekje. Hier worden mooie stoffen geproduceerd die verwerkt worden tot eindproducten als kussens, tassen, tafellopers, etc. De opbrengst van deze fabriek/winkel komt ten goede aan een lokaal schooltje dat hierdoor uit heeft kunnen groeien tot zo'n 200 leerlingen. Dat vindt ik nou mooi, een project dat voor veel werkgelegenheid zorgt, kinderen de kans geeft om een opleiding te volgen en ook nog eens volledig selfsupporting is. Alhoewel ik wel een beetje schrok van de enorm hoge prijzen bleken deze geen enkele drempel te zijn voor onze Amerikaanse reisgenoten. Er werd flink ingekocht voor de gevraagde prijzen.

Aan het eind van de ochtend nadat we er weer de nodige uurtjes asfalt vreten op hadden zitten stopt de chauffeur zijn landrover langs de kant van de weg onder een flinke boom, lunchtijd. De lunchpakketjes waren al vroeg klaargemaakt door de medewerkers van Marula Lodge en hadden een bijzonder samenstelling. Sandwich met kaas, een groene banaan, een droge muffin en gebakken kippenvleugeltjes in folie ingepakt. Deze laatste heb ik weggegeven aan een paar kinderen die op ons af waren gekomen. Waarschijnlijk stopt de chauffeur hier wel vaker en weten zij dat er altijd wel een toerist tussen zit die iets van zijn lunchpakketje wil delen.

Hierna rijden we door naar Lilongwe en zit het mooie Safari avontuur er alweer op. Maandag ochtend gaat de wekker weer om 05:15u, dus lekker op tijd onder de wol, ik bedoel onder een dun lakentje. Veel te warm hier voor wol!

De belevenissen van mijn laatste week volgen komend weekend, hou je mailbox in de gaten!

Groetjes, Ben

Leraar voor een dag

Donderdag 5 februari ga ik eindelijk een dagje lesgeven op de LYO. De hoofdmeesteres heeft mijn dagindeling gemaakt waarbij ik op drie verschillende niveau's les mag geven. Ik begin bij Std.1, de echte kleintjes. Hierbij vormt de taal een ongelofelijk grote barrière, deze lieve poppetjes spreken absoluut geen Engels(!). Gelukkig blijft de lerares bij de les en krijg ik een lesboekje in mijn handen geduwd waaruit blijkt dat ik klassikaal een aantal eenvoudige optel sommen met de kinderen mag gaan maken. In het lesboek las ik direct dat de kinderen hulpmaterialen in de vorm van steentjes, maïskorrels of iets dergelijks mochten gebruiken. Er was een plastic tasje met dopjes van frisdrank flesjes in de klas aanwezig, aan alle kinderen hebben we 9 dopjes uitgereikt. De les kon beginnen. Iedere aanwijzing die ik gaf werd direct in Chichewa vertaalt waardoor de kinderen begrepen welke eenvoudige opdrachten ze van mij kregen.

Nadat we klassikaal een paar sommen hadden gemaakt kregen ze van mij een eenvoudige optel som die ze zelf in hun schriftje moesten maken. Ineens excuseert de lerares zich en voor ik iets terug kon zeggen was ze weg, HELP!! Ok, rustig blijven, ademhalen en doorgaan. Ineens komt er een te lief kleine jongen met zijn schriftje naar voren en knielt als het ware voor mij neer waarbij hij zijn werkschrift naar mij uitsteekt. Aaahhh....nakijken is waarschijnlijk de bedoeling. Op dat moment komt de lerares weer terug met een stoel waar ik op moest gaan zitten en een rode pen, deze was natuurlijk voor het nakijken. De som was goed gemaakt en ik zet een mooie rode krul zoals ik die vroeger ook wel eens kreeg van mijn kleuterjuf. Dit was niet goed, er moest een rode grote vink worden gezet naast de goed gemaakte sommen.

Het kereltje ging weer zitten, daarna kwamen 1 voor 1 de overige kindjes ook naar mij toe met hun schriftje. Dit duurde een heel poosje waardoor ik bedacht dat het mannetje dat als eerste zijn som had laten zien misschien nog wel een sommetje wilde maken. Hij begreep wat ik van hem wilde en met een brede grijs kwam hij naar voren voor een nieuwe opdracht. Deze had hij weer snel klaar en wederom foutloos, echt een toppertje!

Ze zeggen wel eens dat de tijd vliegt als je het naar je zin hebt, ik kan inmiddels met zekerheid bevestigen dat dit daadwerkelijk zo is. De oorspronkelijk bedachte 35min les werden er al snel 45, top! Daarna was de juf denk ik blij dat ik weer weg ging en kon zij op haar eigen wijze verder gaan met lesgeven.

Tussen de lessen door liep ik even naar de werkplaats om te zien of mijn mannen nog lekker door konden werken. Toen ik de mannen eenmaal in beeld had viel mij op dat ze vooral stonden te kijken hoe de timmerman aan het werk was. Ik heb hem gevraagd of hij de jongens ook aan het werk wilde zetten, dit leek hem eerst vooral erg moeilijk. Na wat aanmoedigingen van mij heeft hij toch wat uitleg aan de mannen gegeven en tijdens mijn volgende bezoekje merkte ik dat ze nu allemaal lekker bezig waren. Mooi, dan kan ik met een gerust hart naar de volgende les.

De tweede les waar ik voor mocht zorgen betrof Mathematics Std.4, ik had het lesboekje woensdag mee naar huis gekregen zodat ik de lesstof enigszins kon voorbereiden. Dat was ook wel nodig, de les moest gaan over priemgetallen en factoren van priemgetallen. Het ritueel herhaalde zich, ook hier deden we eerst klassiekaal een paar sommen op het bord.

Hierna mochten zij zelf een som maken. 1 voor 1 kwamen ze met hun schiftje naar voren kwamen om te laten zien dat ze de sommen hadden gemaakt en begrepen. Hier en daar was nog wat extra uitleg noodzakelijk, dat ging gelukkig wel in het Engels.

Ook hier verliep de tijd enorm snel en had ik weer drie kwartier nodig om e.e.a. over te brengen. De leraar kwam later naar mij toe en bevestigde dat de kinderen de stof volledig hadden begrepen en dat ze het heel jammer vonden dat ze niet meer lessen van mij zouden krijgen. Kijk, die veer steek ik graag even in mijn eigen.....

Voor de laatste les (Std.2&3) mocht ik een les Expressive Arts - Drawing voorbereiden. In een vlaag van vooruitziende blik had ik een kleurplatenboek en een paar setjes kleurpotloten meegenomen uit Nederland. De kleurplaten heb ik woensdag middag gekopieerd in de stad zodat iedereen zijn eigen kleurplaat heeft. Uiteindelijk zaten er 42 kinderen in een lokaaltje op de grond die stuk voor stuk super geconcentreerd met de kleurplaten bezig waren.

Het verschil tussen niveau 2 en 3 was goed te zien, erg leuk om mee te maken. En ik.....ik ging er gewoon bij zitten op de grond en heb gezellig ook een kleurplaat ingekleurd, je bent nooit te oud om je kind te voelen.

's-Middags heb ik aan het vorige verhaal van m'n blog gewerkt en 's-avonds een zeer spannende film op m'n laptop gekeken. Bedankt voor het downloaden van de diverse speelfilms Wouter!!

Tijdens het weekend hebben we een trip naar South Luangwa National Park gemaakt voor een safari, hierover lees je binnenkort meer.

Voor nu: "Tionana" (see you later)

Nkhoma mountain

Zaterdag is een relax dagje, alhoewel....vanaf vrijdag middag zijn mijn darmen wat onrustig geworden. Nou moet ik toegeven dat ik m'n malaria tabletten niet zo heel erg regelmatig inneem als zou moeten. Meestal bij het ontbijt maar toch ook vaak 's-avonds omdat ik er dan ineens aan denk dat ik de tablet 's-ochtends niet heb ingenomen. Eerst de bijsluiter maar eens opgezocht, zelf had ik die al weggegooid, onhandig die grote stukken papier in zo'n klein doosje. Gelukkig had Claire deze nog wel en hierop viel te lezen dat meer dan 1:10 gebruikers maagklachten en zelfs diaree kan krijgen. Heb ik weer.....daarom lees ik sowieso bijsluiters liever niet ;-)

Om bij het ontbijt te nuttigen had ik eerder deze week een paar bakjes yoghurt gekocht. Toen ik op vrijdag ochtend het bakje opende leek het alsof de boel flink door elkaar was geschud tijdens transport of iets dergelijks. Met een lepel vakkundig doorgeroerd en de yoghurt zag er weer zeer smakelijk uit, heerlijk gegeten. Zaterdag ochtend maak ik hetzelfde bakje weer open..... zit de yoghurt in een soort luchtige samenstelling tot aan het deksel, wat! Als zeer ervaren, ik mag wel zeggen top oliebollenbakker, herken ik een product dat flink staat te gisten natuurlijk met m'n ogen dicht. Welliswaar pas op de tweede dag, maar toch. Deze yoghurt was echt niet goed meer en heeft met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid er ook voor gezorgd dat ik me niet helemaal happy voelde. Snel weggegooid en een uitgebreid zaterdag ochtend ontbijtje genuttigd, dit keer zonder de gistende yoghurt. Stuk beter zo!

Na het ontbijt strijken we weer even lekker op de veranda neer met een kop koffie. Tegenover ons zit Steve (in dienst als hulp bij de eigenaren van het grote huis) op een stoeltje. Zo af en toe lijkt hij te knikkebollen, dat kan goed want de avond ervoor was er een gezellig feestje dat tot in de kleine uurtjes door is gegaan. Als we nog eens goed kijken zien we dat het knikkebollen voorbij is, zijn hoofd is voorover gezakt en zijn hele lichaam laat overduidelijk zien dat het zich in diepe slaap bevindt. Een paar uur later vraag ik of dit misschien zijn vrije dag was. Met een enorm brede glimlach wordt dat ontkend, dit was toch echt een gewone werkdag voor hem :-)) I love it!

In een sportieve bui besluiten we 's-middags naar de stad te lopen. Een wandeling van een klein uurtje, fijn om te doen. Je hoeft je onderweg echt niet te vervelen, het is net alsof je zelf onderdeel uitmaakt van een fantastische filmset. Als figurant zie je het veranderende landschap, de altijd vriendelijke mensen, de bijzonder krakkemikkige minibusjes en andere bijzondere taferelen voorbij komen. Dit alles maakt dat het een feest is om dit stuk te wandelen.

Bij de diverse souvenir kraampjes worden we natuurlijk altijd aangesproken. Zo ook door "Bob Marley", die noemen wij zo vanwege z'n bijzonder grote groen-geel-rode-rasta muts met enorme dreadlocks er onderuit. Bob spaart voor een reis naar Amsterdam. Hij wil heel graag een keer "koffie" komen drinken in een van de aldaar gevestigde "koffieshops" ja....ja.....dat denk ik ook ja! Bij de gedachte daaraan zien we zijn ogen glinsteren van geluk, dat zal een feestje worden!

We houden een tuktuk aan en vragen of hij ons naar restaurant MamaMia kan brengen. Laat dit nou precies dezelfde chauffeur zijn waarmee ik een paar dagen terug ben verdwaald omdat hij het Doingoood huis niet kon vinden, dat geeft weinig vertrouwen. Hij gaat eerst aan zijn collegae vragen hoe hij moet rijden, over slechte voortekenen gesproken. We spreken af dat hij ons voor Kw500,- (Eur.1,-) zal brengen. Twee straten verder staan we al voor de deur. Geweldig! Het tarief dat we af hadden gesproken was nu echter veel te hoog voor deze zeer geringe afstand. We nemen ons verlies echter met een grote glimlach en de chauffeur is dankbaar dat we het zo sportief opvatten.

Na thuiskomst werk ik nog wat terwijl buiten de regen weer aanvangt. Het geeft inmiddels een vertrouwd gevoel, het getik van de regen op het golfplaten dakje. Bijna gezellig te noemen als het niet te hard regent.

Zondag gaan we naar Nkhoma mounten voor een hike. Twee uur de berg op en in anderhalf uur weer naar beneden. Met de auto rijden we in anderhalf uur naar de berg. Onderweg vertelt Johnnie van alles over Malawi, leuk dat hij zo enthousiast is over de mogelijkheden qua toerisme.

We rijden langs een tabak veld, Johnnie geeft aan dat dit één van de weinige velden is waarbij de planten al zo groot zijn. Dat belooft een goede opbrengst voor deze boer te worden. Hierbij moet je je realiseren dat alle gewassen slechts één keer per jaar kunnen worden geoogst. De regentijd is drie maanden, in deze tijd moeten de gewassen opkomen en geoogst zijn anders droogt de boel te veel op en mislukt alles. Langs de weg wordt je regelmatig getrakteerd op een traditioneel dorpje. Mooi om te zien hoe de families hier bij elkaar blijven wonen en op die manier voor elkaar zorgen.

We vertrekken vanaf het in 1912 door zuid Afrikanen opgerichte missionairs hospital dat nog steeds dienst doet als een van de beter opleidingsinstituten voor de gezondheidszorg. Het eerste stuk is goed te lopen en we komen al snel bij een "old prayer hut" dat nog steeds gebruikt wordt voor afzondering en gebed. Ook staat daar een toiletje, waar ik dit keer, ook al is het maar netaan, in pas.

Het tweede stuk is echt een heel stuk steiler en je moet soms flinke stunts uithalen om verder te kunnen klimmen, erg leuk om te doen. Eenmaal op de top aangekomen (op 1.784m hoogte) zien we een groepje geiten lopen, er omheen een stel olijke kereltjes die deze geiten bij elkaar houden. Dachten wij dat we een flinke prestatie hadden neergezet, blijkt dat deze mannetjes deze berg op dagelijkse basis beklimmen omdat de geiten waarschijnlijk het gras bovenop de berg net even lekkerder vinden dan in het dal.

Eenmaal terug in Lilongwe vragen we of Johnnie een restaurantje weet waar we Afrikaans kunnen eten. Dat weet hij wel en we nodigen hem uit om met ons mee te eten. We hebben Nziema (stevige maispap) met kip en rijst met vis gegeten. Aan die Nziema zit niet zoveel smaak, echter de hele setting, wij als blanken in dit echt typisch Afrikaanse restaurantje en het feit dat je alles heerlijk met je handen mag eten maakt dat het een onvergetelijke ervaring is.

Maandag loop ik eerst weer een kwartiertje om daarna met twee minibus diensten in Kauma te komen waar de Lylongwe Youth Organisation is gevestigd. Het werk schiet ondertussen al aardig op en de eerste contouren van wat schoolbankjes moeten worden tekenen zich al af. Aubley demonstreert hier hoe de bankjes gebruikt dienen te worden.

Tussen de middag nodig ik Aubley en Fackson uit om in de dorpsstraat een bordje Chips met mij mee te eten. Daar zeggen ze uiteraard geen nee op, met een brede glimlach wordt de uitnodiging aangenomen. Snel worden de werkkleren verruilt voor andere kleding, je gaat tenslotte uit eten zeg maar dus dan moet je er wel goed uitzien. De mannen genieten zichtbaar van het lekkere eten, fijn dat ze dit zo waarderen en goed om zo de plaatselijke middenstand ook weer aan wat omzet te helpen.

Tegen het eind van de lunch wordt het wat druk in het Whatsapp verkeer. Met mijn lieve vrouw en zwager aan de lijn in Nederland, mijn schoonzusje op vakantie in Indonesie en ikzelf in Afrika is het toch een wonder dat we zo de drie continenten bij elkaar kunnen brengen in een leuke Whatsapp sessie. Erg bijzonder om op deze manier even wat ervaringen met elkaar uit te kunnen wisselen!

Dinsdag loop ik weer richting de doorgaande weg en wordt opgepikt door een chauffeur met een verder helemaal lege minibus, zoveel ruimte heb ik nog nooit gehad! Na een paar honderd meter begint het busje echter in te houden. De chauffeur springt uit de auto met een kleine jerrycan benzine onder zijn arm en ik er achteraan met m'n camera om dit vast te leggen. Je gelooft het toch gewoon niet.

Inmiddels is mij ook bekend waarom er zo weinig benzine per tankbeurt in de tank wordt gedaan (2,5ltr is zo'n beetje de grootste tankbeurt die ik heb meegemaakt). Als je de tank namelijk helemaal vol gooit dan wordt de vloeistofdruk hoger en gaat het busje meer brandstof verbruiken(!). Mijn opleiding autotechniek is inmiddels al wat langer geleden maar ik kan me dit hoofdstuk echt niet herinneren. Bij natuurkunde hebben we het wel eens over communicerende vaten gehad, ja, daar valt wat voor te zeggen natuurlijk. Volgens mij zit er dan nog altijd een vlotter die de druk reduceert tot nul en kan ik het verhaal van een hoger brandstofverbruik naar het land der fabelen verwijzen. Echter....wat men al zo lang doet verander je niet zomaar en dit moet ook eigenlijk niet. Op een bizarre manier heeft ook dit dagelijks terugkerende ritueel (kleine beetjes benzine tanken) z'n eigen charme en maakt dit samen met nog veel meer typisch Malawiaanse gebruiken dat dit zo'n bijzonder fijn land is om in te verblijven.

Na het werken aan de schoolbankjes heb ik een afspraak met de hoofdmeesteres (Head Mistress) van LYO. Ik zou het fijn vinden om een dagje op school te helpen om op deze manier wat meer interactie met de leerlingen te ervaren. We spreken de dagindeling door en ze belooft een schema op te stellen voor mij. Woensdag kan ik het schema ophalen, hierop staan de tijden en het soort lessen die ik mag geven vermeld zodat ik kan bepalen of er voldoende materialen beschikbaar zijn of dat ik nog wat in moet kopen. Wanneer ik over de lokale markt terugloop naar de minibus stopplaats wordt ik inmiddels al door een aantal ondernemers, die hier langs de kant van de weg hun bedrijven hebben, herkent. Het duurt hierdoor steeds langer om bij de busjes te komen.

's-Middags gaan we op stap om een wasmachine te kopen voor Janneke. Inmiddels hebben we wel ervaren dat iedere kleine klus in Afrika gewoon wat meer tijd vergt. Eerst naar de winkel waar wasmachines worden verkocht. Janneke had al een mooi exemplaar uitgezocht die ook nog eens binnen het budget viel. Dan op zoek naar de aansluit materialen, in het huisje zit een gewone kraan (zonder schroefdraad) en hier past de wasmachine slang natuurlijk niet op. In de winkel is een soort Gamma afdeling, hier kunnen we geen kraan of adapters vinden. Dus naar buiten, stukje lopen naar de tuktuk standplaats en eerst naar een hardware store.

Deze winkels lijken in de verste verte niet op een Gamma. De goederen liggen achter de balie opgeslagen in kasten die tot aan het plafond reiken. Gelukkig begreep de verkoper precies wat we bedoelden en kwam hij direct met het juiste type kraan aangelopen, top! Rolletje gastape erbij en dit deel van de missie is geslaagd. Met de kraan in de pocket gaan we per tuktuk weer terug naar de Game.

Ondertussen hebben we een bekende taxi chauffeur gebeld, waarvan we weten dat hij een MPV rijdt, om te vragen of hij ons inclusief wasmachine op kan komen halen. Aan de kassa mag Janneke haar nieuwe wasmachine afrekenen om deze vervolgens aan de achterzijde van het pand, bij de laad- en loszone voor de leveranciers, in ontvangst te nemen.

Een enorm groot hek staat er tussen ons en de loods, controle nr.1, de bewaker wil de aankoopbon zien. Ook moet er een naam plus handtekening worden gezet in een bezoekers register. Daarna wederom een afgesloten hek met een soort balie erachter, controle nr.2. Hier wordt de bon afgegeven, nu maar hopen dat er ook iemand daadwerkelijk de wasmachine gaat opzoeken.

Na een kleine tien minuten komt deze gelukkig op een steekwagentje tevoorschijn. Wederom wordt de bon gecontroleerd met de nummers op de verpakking en mag er weer een lijst worden getekend voor ontvangst. Alles bij elkaar zijn we zo'n beetje de hele middag op pad geweest voor een klusje dat je thuis even tussendoor zou doen. Zoals al eerder aangegeven heeft juist dit ook zijn charme!

Woensdag stap ik, heel toevallig, 's-ochtends vroeg weer in bij hetzelfde busje. Wederom leeg.....net als zijn tank, na een paar honderd meter stopt het busje weer langs de kant van de weg. De chauffeur kijkt mij aan en schiet in de lach. Ik hou hier wel van. In de werkplaats hou ik me de hele ochtend bezig met het manueel schaven van de inmiddels geproduceerde onderstellen. Pffff wat een werk.

Janneke en Claire komen langs om het project en de werkplaats te bekijken. Met elkaar lopen we nog even naar het huisje van Mike, helaas is hij er momenteel niet. Hierna weer door met schaven. Ik ben maar wat blij als ik na een tijdje naar de head mistress mag lopen om mijn les schema voor donderdag op te halen. Dit is keurig uitgewerkt en er is zelfs al nagedacht over de inhoud van de lessen. Hierna heb ik nog wat met "mijn mannen" gewerkt aan de schoolbankjes. Tijdens het werk kwam er een hele oude kar getrokken door ezels voorbij rijden. Gelukkig had ik m'n camera in de buurt en heb ik dit vast kunnen leggen. De dames op de kar gebaarden druk en wilden eigenlijk geld ontvangen voor het maken van de foto. Op zich vreemd, als je naar de fotograaf gaat moet je volgens mij geld meebrengen ;-))

Thuis eet ik wat en ontvang Dyson (onze altijd goedlachse taxi chauffeur) die samen met een loodgieter komt om de kraan in de keuken te verwisselen. De hoofdkraan zit gewoon buiten tegen de gevel waardoor het een klusje van niks is. De wasmachine staat op z'n plek en is aangesloten, eindelijk klaar voor gebruik. Met Dyson rij ik mee terug naar de stad om bij Kiboko de geplande safari af te rekenen. Daarna moet ik nog wat dollars halen zodat ik het benodigde visum voor Zambia, waar onze safari plaats zal vinden, contant kan afrekenen. Dollars kopen blijkt onmogelijk omdat ik mijn paspoort niet bij me heb en ook geen reisdocument kan overleggen waaruit blijkt dat ik dollars nodig heb(!). Als echte Hollander die gewend is zaken direct af te handelen ben ik natuurlijk flink gefrustreerd! Morgen maar in de herkansing misschien heb ik nog wat reisdocumenten liggen van de vlucht hier naartoe en/of terug, dat zien we donderdag dan wel weer. Vanuit Nederland heb ik een boek met kleurplaten meegenomen waarvan ik een een lokaal kopieer winkeltje extra afdrukken laat maken.

Eenmaal thuis blijkt er een slotenmaker bezig om het slot van de voordeur te vervangen. Dit slot staat al anderhalve week op deze vakman te wachten. Hij heeft niet de juiste schroeven bij zich. Het oude slot wordt weer terug geplaatst en hij beloofd morgen (je moet niet gek staan te kijken als dit uiteindelijk pas over een paar dagen blijkt te zijn) terug te komen met de juiste schroeven voor een herkansing.

Blijf vooral reageren op mijn verhalen, het is erg leuk om reacties van jullie te ontvangen!

Tionana (see you later)

Werkplaats gesloten

Woensdagmiddag heb ik de nieuwste - nieuwe begroting van LYO voor de productie van de schoolbankjes met Doingoood besproken. Daarna nog wat boodschappen gedaan en 's avonds weer kunnen werken aan dit reisblog.

Tijdens één van mijn vele korte wandelingen door het huis ontdekte ik dat er behoorlijk wat fruitvliegjes boven de geïmproviseerde fruitschaal (opvangbak van het vergiet) rond vliegen. Hmmm...wat zal ik daar nou eens tegen doen. Eerst de veel te donkere bananen maar eens buiten op het muurtje voor de voordeur gelegd, misschien hebben we geluk en gaan die vervelende vliegjes er wel achteraan. Het doel is bereikt, echter op een andere manier dan vooraf gehoopt. Toen ik woensdag ochtend naar buiten stapte om te gaan werken vond ik alleen nog het afgekloven midden stukje van wat ooit een grote tros bananen was geweest. En de fruitvliegjes....die waren weg, missie geslaagd!

Net als ik wil vertrekken bereikt mij het bericht dat er vandaag niet gewerkt kan worden in de "werkplaats". In één van de huisjes die mr. Kapito (de timmerman) verhuurt is een bewoner overleden. In de cultuur van Kauma is het dan gebruikelijk dat het werk, ook bij de huisbaas, stil wordt gelegd uit respect voor de overledene. Uiteraard kan ik niet anders dan dit respecteren en bel snel mijn tuktuk chauffeur af. Omdat het pas tegen zessen loopt duik ik nog een poosje terug m'n bed in, mijn inmiddels behoorlijk vermoeide lijf kan nog wel wat rust gebruiken. Oordoppen in en wekkertje om 08:30 gezet.

Doordat de werkplaats gesloten is lijkt het erop dat ik een vrije dag heb, stilzitten kan ik echter niet zo goed. Tijdens een telefoongesprek met Janneke blijkt dat ze vanochtend een kennismakingsbezoek gaat brengen aan Friends of the Future, we spreken af dat ik met haar mee ga. Binnen dit project wordt er met name sociaal maatschappelijke ondersteuning verzorgd voor kinderen in de ziekenhuizen in of in de directe omgeving van Lilongwe. Als vrijwilliger kom je op een zeer veelzijdig project terecht waarbij zeer veel verschillende maatschappelijke aspecten om de hoek komen kijken.

Binnenkort komt er een vrijwilliger voor 5 maanden stage lopen bij Friends of the Future. Ik kan me voorstellen dat dit een hele bijzondere stage gaat worden, in een land met een totaal andere (ziekenhuis) cultuur. Voordat we bij de afdeling komen waar we onze afspraak hebben lopen we dwars door een aantal zalen waar patiënten verblijven. Je kijkt werkelijk je ogen uit. Twee of drie patiënten bij elkaar op 1 bed is meer regel dan uitzondering. De zorg rondom de patiënt wordt niet zoals wij gewend zijn door broeders en zusters geregeld, nee je familie zal deze zware taak op zich moeten nemen. Zij zijn degene die voor eten, drinken, lichamelijke verzorging, de was en zo af en toe een vriendelijk woordje zullen zorgen. Nu kan ik me herinneren dat wij nogal eens klagen dat het bezoekuurtje zo snel voorbij is, maar om nou de hele dag aan het bed van een familielid te moeten verblijven is wel het andere uiterste.

Nadat we een tijdje met de leiding hebben gesproken is het tijd om te vertrekken. Buiten onder een afdakje treffen we een soort samengeperste papieren torentjes aan. Deze worden geperst van het vele papierafval dat het ziekenhuis produceert. Dit is recycling op een top niveau, de blokjes die hier worden geperst kunnen in de vele kleine stoofjes worden gebruikt. Dit is veel goedkoper en milieu vriendelijker dan de anders veel toegepaste houtskooltjes, bovendien brengt de verkoop van dit gerecyclede materiaal geld op voor dit bijzonder mooie project.

Terug in de stad loop ik richting de markt. Wanneer je als Mzungu, zeker indien je zo groot bent als ik, over straat loopt wordt je door bijna iedereen nagekeken. Je bent voor de meeste Malawianen een opvallende verschijning. Zo ook voor mijn kleine vriend, een student die vanuit z'n rugtasje zelfgemaakt art verkoopt. Al op de eerste dag van mijn verblijf in Lilongwe kwam hij met een brede glimlach op z'n gezicht naar me toe en vroeg of ik zijn werk wilde bekijken met als ultiem doel kopen. Hij sprak zelfs een paar woordjes Nederlands om het ijs een beetje te breken. Helaas had ik op dat moment geen tijd en de twee keren daarna ook niet omdat ik onderweg was naar afspraken.

Ik heb hem vriendelijk verzocht om niet elke keer naar me toe te komen als ik voorbij loop omdat dit op den duur toch wat vervelend wordt. Dat heeft hij onthouden, een paar dagen liet hij me ongemoeid m'n gang gaan, tot vandaag. Hij herhaalde dat ik niet elke dag aangesproken wilde worden en dat hij zich daar keurige aan heeft gehouden, tot nu toe. Hij wist ook met stellige overtuiging te beweren dat ik een goed mens ben. Cursus verkoop techniek voor gevorderden lijkt mij ;-)) Nu ben ik ook weer onderweg naar een afspraak en wil ik geen tijd vrij maken om zijn ongetwijfeld fantastische kunstwerken te bekijken. Nu spreken we af dat ik naar hem toe kom als ik even in de gelegenheid ben, of dit gaat werken? Geen idee.

's-Middags neem ik contact op met Mike om afspraken te maken voor het aankopen van de ontbrekende materialen. Gezien de relatief korte tijd dat ik nog in Malawi zal zijn dring ik erop aan om direct op pad te gaan. We spreken af bij "Shoprite", een lokale supermarkt waar de mini-busjes bijna voor de deur stoppen, om vervolgens samen de stad in te gaan. Bij ieder winkeltje onderhandelen we weer stevig over de prijzen zodat we uiteindelijk met het nieuwe budget goed uit zullen komen.

We kopen ook een paar grote houten platen. Ineens ben ik Mike kwijt, help! Gelukkig zie ik hem al vrij snel terugkomen met een paar grote stukken plastic onder zijn arm. Het leek hem een goed idee om het hout te beschermen tegen de regen, daar kan ik het alleen maar hartgrondig mee eens zijn. Volgens mij trekken deze platen namelijk al krom bij de gedachte aan water, laat staan als er daadwerkelijk regen op terecht komt.

Ook bij de houtbewerkingsfabriek lukt het om iets van de prijs af te krijgen en dringen we erop aan dat het fijn zou zijn als het werk vanmiddag nog gedaan wordt. Volgens de baas hebben zijn mannen al veel te hard en veel te lang gewerkt, de spaarzame momenten dat er elektriciteit beschikbaar is moeten ze er immers flink tegenaan. Na wat heen en weer gepraat spreken we af dat we om vijf uur mogen bellen om te informeren hoe de zaken ervoor staan. We drinken wat in de stad bij een klein winkeltje waar de kerst tafellakentjes nog gewoon op tafel liggen en bellen net na vieren naar de werkplaats. Wonder boven wonder, de materialen zijn allemaal al verwerkt en we mogen ze op komen halen.

Nadat we de boel in de pickup hebben ingeladen scheiden onze wegen. We kunnen vrijdag weer aan de slag, Top!

Vrijdag

Het regent, niet heel hard maar wel genoeg om flink nat te worden. Voor het eerst trek ik een regenjasje aan en steek een paraplu op. Langs de weg is de tuktuk chauffeur nog niet te zien terwijl we toch echt om 6:15 hebben afgesproken. Gelukkig heb ik m'n wandelschoenen aan en zet stevig de pas erin om zo snel mogelijk bij een hoofdweg te komen en een mini-bus te pakken. Na een klein kwartiertje lukt het om in te stappen en stuur ik direct een berichtje naar Mike dat ik met vertraging onderweg ben. Drie kwartier later stap ik bij Kauma uit de minibus om het laatste stukje naar LYO te lopen.

Via whatsapp laat Mike op dat moment weten dat er vandaag wederom niet gewerkt kan worden vanwege het overlijden en de begrafenis die 's-middags plaats zal vinden. Na de slechte start van deze dag kon dit er ook nog wel bij. Het bericht volledig negerend loop ik door naar Mike z'n huis. Met de nieuw aangekochte materialen kunnen we echt wel wat meters maken. Het werk is niet ingewikkeld en ik stel voor om bij Mike voor de deur een aantal werkzaamheden uit te voeren zodat we niet nog een volledige dag achterraken op het schema. Uiteraard moet er eerst overleg worden gepleegd met de timmerman, deze gaat gelukkig akkoord met de door mij voorstel werkzaamheden en zorgt er zelfs voor dat de benodigde gereedschappen worden gebracht. De eettafel wordt naar buiten gesjouwd en omgedoopt tot werkbank voor één dag. De honden van de timmerman voelen zich helemaal thuis tussen het vers geproduceerde zaagsel en kruipen regelmatig onder onze speciale werkbank.

Het eerste uurtje heb ik hulp van slechts één van "mijn mannen". Langzaam maar zeker verschijnen ook de andere jonge mannen en moet ik flink improviseren om ze alle vier aan het werk te houden.

Delen waar nog het een en ander aan uitgemeten moest worden pak ik beet en zorg ervoor dat de beitel-ploegen ook flink door kunnen gaan. Dat geeft een goed gevoel, toch flink productie gedraaid deze dag! Nu maar hopen dat ik maandag niet vreselijk op m'n kop ga krijgen van de baas mr. Kapito omdat we veel meer hebben gedaan dan afgesproken.

Om vanaf LYO via de stad terug naar huis te komen pak ik weer de mini-bus. Grappig dat ze hier ook daadwerkelijk mini-bus worden genoemd door de locals. Voor mij is het bijna onmogelijk om achterin plaats te nemen, de stoeltjes staan zo dicht op elkaar dat er geen ruimte is voor mijn knieën. Indien ik onverhoopt toch op een bankje achterin plaats moet nemen zit ik zowat in een split. Hierdoor kunnen er geen vier personen op het bankje dat oorspronkelijk door veelal Japanse automobiel fabrikanten is ontworpen om plaats te bieden aan drie kleine Japannertjes. Met recht een mini-bus dus!

Tijdens ieder ritje, hoe kort of hoe lang ook zijn er altijd weer zaken waar ik me over blijf verbazen. Bijna ieder busje rijdt met een hoeveelheid barsten in de voorruit waardoor een APK keurmeester niet eens de auto de werkplaats in hoeft te rijden om te bepalen dat afkeur op z'n plaats is. Brandstof, ook zo'n mooi onderwerp. Je weet dat je busje niet rijdt zonder, toch wordt er gemiddeld niet meer dan 2,5ltr per bezoek aan het tankstation aangekocht. Waarschijnlijk omdat er simpelweg niet meer geld beschikbaar is en de passagiers die in de loop van de dag in gaan stappen zullen ieder op hun beurt bijdragen aan het opnieuw in kunnen kopen van een kleine hoeveelheid brandstof.

Langs de weg is er ook altijd wat te beleven, of het nu een fiets is met een torenhoge stapel houtskool zakken op de bagagedrager of een fiets waarbij aan het stuur zo'n twintig nog levende kippen zijn opgebonden, of waarbij het lijkt alsof de volledige inhoud van de oud-ijzer container op de bagagedrager is gebonden, je komt het allemaal tegen.

Eenmaal thuis aangekomen lukt het zowaar om een kopje thee te zetten, yes er is elektriciteit! Op de veranda in de zon geniet ik na van wat ik allemaal weer mee heb mogen maken. Het is en blijft een hele bijzondere onderneming! De buurmeisjes komen er weer gezellig bij. Wat een ongelofelijk ontdeugende koppies hebben die meiden.

In het Doingoood huis staan twee stapelbedden waarbij het beklimmen een enorme uitdaging is omdat er een vrij hoge dwarsbalk rondom het matras is bevestigd. Deze is geplaatst uit veiligheidsoverweging, je wilt immers niet halverwege de nacht tijdens het omdraaien uit je bed kuukelen. Tegelijkertijd vormt deze balk een enorme hindernis waardoor veilig het bed in- en uitklimmen niet zo vanzelfsprekend is geworden. Met wat eenvoudige gereedschappen die ik heb mogen lenen van LYO pas ik de bedden aan zodat toekomstige beklimmingen zonder bergschoenen, redlijnen en wandelstokken zal moeten lukken.

's-Avonds pakken we een pizza in de stad en doen verder rustig aan. Het leven hier is voor ons door de combinatie van werken, de totaal andere cultuur, het andere ritme en de enorme hoeveelheid indrukken die je iedere dag mag verwerken behoorlijk vermoeiend.

Voor nu zeg ik, een fijn weekend en welterusten!

De tijd vliegt!

Terwijl ik nog inspiratie zoek voor het schrijven van dit blog realiseer ik me ineens dat het alweer woensdag is! In Nederland leven we dermate gehaast dat we altijd tijd tekort lijken te komen en is het niet verwonderlijk dat je het gevoel hebt dat de tijd vliegt. In Afrika ligt het dagritme van nature wat lager en ben ik oprecht verbaasd dat ik alweer zo lang niets van me heb laten horen. Sorry daarvoor! Ik ga proberen het nu goed te maken.

Zaterdag was een relax dagje, behalve de afspraak dat we Claire van het vliegveld op zouden gaan halen had ik vooral met mezelf afgesproken rustig aan te doen. Uitslapen, ontbijtje in de zon op de veranda, boekje lezen.....je herkent het wel, het goede leven! Tijdens deze ochtend kwamen er verschillende bewoners van het compound spontaan kennis maken. Heel fijn dat ik nu een beetje begin te ontdekken wie mijn buren zijn en hoe het komt dat we hier met zoveel gezinnen verblijven.

's Avonds hebben we met elkaar een pizzaatje gegeten in de stad. Terwijl we daar nog na zaten te genieten van de heerlijk pizza viel de stroom in heel de stad wederom uit. Inmiddels ben ik er wel aan gewend, het voelt vertrouwd te leven zonder elektra. De momenten dat er wel elektra is ervaar ik nu als een overweldigend luxe leven. Gek eigenlijk hoe snel je daar aan gewend raakt: "This is Africa!".

Zondag is een dagtocht naar Lake Malawi ingepland. Als je naar Malawi gaat moet je dit schitterende meer bezocht hebben. We rijden mee met Johnnie, een enthousiaste ondernemer in de opkomende toeristische branche.

Onderweg zien we de mooiste Afrikaanse landschappen aan ons voorbij trekken, het liefst zou je alles vastleggen met de camera. Je moet ook niet vreemd opkijken als je op de "snelweg" ineens flink moet afremmen voor een kudde koeien die oversteken of een kar met twee ossen ervoor die iets te ruim de weg opdraait. Bij het ontwerp van die sterke beesten ging het vooral om kracht en kwam een korte draaicirkel kennelijk op de tweede plaats.

Bij aankomt bezoeken we eerst een Craftmarket. Hier worden souvenirs gemaakt door een team van 17 vakmensen. Achter de shop is een kleine werkplaats ingericht. Stel je hier niet te veel bij voor hoor, ook hier is simpelweg een rieten dakje gemaakt waaronder de mannen hun kunstwerken produceren. Erg indrukwekkend om te zien hoe zij met een minimum aan gereedschap de mooiste souvenirs produceren.

In afwachting van het bootje dat ons naar Lizard Island zal brengen lopen we naar een luxe hotel voor een kopje koffie aan de waterkant. De twee uur durende reis wordt beloond met een adembenemend uitzicht! Geweldig om hier te zijn, je voelt je voor een moment echt toerist en geniet weer even van de luxe die je normaal thuis ook zo gewend bent.

Tijdens de overtocht naar het eilandje gaan we langszij bij een vissersbootje voor een paar visjes, met deze visjes worden een aantal SeaEagles naar het water gelokt. Mooi om te zien hoe zij met een enorme precisie naar de wateroppervlakte duiken en de aangeboden vis als vanzelfsprekend vangen.

Eenmaal op het eiland beklimmen we een flinke rots waar we vanaf springen het lekkere warme zoete water van Lake Malawi in! Tijdens het snorkelen zien we veel gekleurde visjes voorbij komen, het is net alsof je in een aquarium zwemt.

We sluiten de dag af met een bezoek aan het Kuti wildlife resort. Een klein wildpark waar wat zebra's, waterbokken, gazelles en zelfs een paar verdwaalde drommedarissen rondlopen. Niet echt indrukwekkend, dat gaan we over twee weken met een mooie safari naar Zambia overdoen!

Wanneer we bijna in Lilongwe terug zijn begint het enorm, enorm, niet een klein beetje maar enorm hard te regenen. Het zicht wordt hierdoor al snel beperkt tot slechts 5m. Daar komt nog bij dat de interieur ventilator van de auto defect is waardoor de ramen ook nog eens volledig beslaan. Met een klein handdoekje probeer ik de voorruit vochtvrij te houden voor de chauffeur, dit lukt eigenlijk nauwelijks. Er zou een raam open moeten zodat het condens uit de auto kan, maar ja....als je een raam open doet met deze regen is de kans groot dat je ongevraagd een voetenbadje voorgeschoteld krijgt. Dus...draai ik mijn raam open en steek m'n paraplu naar buiten om zo de ergste regen tegen te houden. Het werkt nog ook, de ramen zijn al snel minder beslagen en we kunnen onze reis, nog steeds onveilig, in ieder geval voortzetten.

Maandag middag komt Grada naar Lilongwe. Voor het vertrek naar Malawi hebben we Grada in Nederland al mogen ontmoeten tijdens de "Ontmoet Doingoood" dag waarbij we een korte briefing hebben gehouden inzake het aanstaande vrijwilligerswerk. Zij heeft de afgelopen vier weken voor en met Doingoood vrijwilligerswerk gedaan bij de Werkschool voor dove Malawiaanse jongeren in Mzuzu. 's-Avonds eten we gezellig met elkaar bij de Italiaan. Op deze manier sluiten we haar verblijf in Malawi af en gaat ze zoals ze in haar blog schrijft met een lach en een traan maar vooral met enorm veel nieuw opgedane kennis en ervaringen terug naar Nederland. De verhalen die Grada tijdens het eten vertelt zijn erg inspirerend. Je kunt aan alles merken dat ze met de jongeren op het project een uitstekende band heeft opgebouwd. Ik kan me voorstellen dat zij haar warme persoonlijkheid en gezelligheid enorm zullen missen.

Dinsdag is voor mij een vervelende dag. Na een onrustig nachtje merk ik aan alles dat ik niet lekker in m'n vel zit. De armoede die overal om je heen zo tastbaar aanwezig is komt overdag als een mokerslag bij me binnen. De uitzichtloze situatie waarin mensen hier dag in dag uit moeten zien te overleven laat me niet los. Tegelijkertijd realiseer je jezelf dat je de wereld niet kunt veranderen, dat frustreert nog eens extra. 's Middags doe ik rustig aan en probeer wat te ontspannen. Heerlijk op een bankje op de veranda met een gezellig muziekje en een boek helpt. Ook komen de drie buurmeisjes de boel nog eens opvrolijken. Ze toeteren op hun handjes alsof ze op een Fufuzelaa blazen, prachtig om te zien wat een plezier ze beleven. Ze lijken alle drie werkelijk te stralen en de ondeugende koppies zijn zo mooi. Geluk blijkt weer eens in kleine dingen te zitten.

Eind van de middag valt de elektra uit, net als ik alle groenten gesneden heb om te gaan koken. Dan improviseren we toch gewoon met wat brood, dat smaakt ook prima! Even de mail wegwerken en wat foto's uploaden, met thuis Whatsappen en de avond is alweer voorbij.

Woensdag, help me herinneren dat ik die haan ga slachten! Wat een kreng zeg, weer vroeg wakker, grumpfhh...! Mike heeft een filmpje gemaakt van het slachten van de kip die hij eerder deze week langs de weg heeft gekocht, misschien leer ik daar wat van ;-) Janneke komt al vroeg op het project langs om de vorderingen te bekijken. Er is ondertussen al behoorlijk wat werk verzet door "mijn mannen" en de eerste contouren van wat schoolbankjes gaan worden kun je al duidelijk onderscheiden.

Eind van de ochtend komt Mike terug van een twee daags hiv-aids congres. Hij heeft hier veel van opgestoken, nieuwe contacten opgedaan en gaat de nieuwe kennis als een rode draad laten lopen door de lessen voor de kinderen van LYO. Ik zeg, goed bezig! Later vertelt hij mij dat hij zo ontzettend blij is met mij en het project Schoolbankjes. De impact is voor hem al meetbaar, een van de jongens die veel helpt bij het timmerwerk heeft al aangegeven dat hij na zijn school een timmerbedrijfje gaat starten. Daarnaast lopen er veel jongeren langs die zien dat er hier met veel plezier hard wordt gewerkt, ook dat is natuurlijk fantastisch. Dit zijn de dingen die je als vrijwilliger hoopt te bereiken, al weet je het hart van slechts één kind te bereiken en kun je deze motiveren dan is dat al super mooi!

De inschatting van het benodigde materiaal blijkt vandaag toch weer niet helemaal overeen te komen met de praktijk. Samen met de timmerman en Mike gaan we hier nog eens even onze hersens over breken. We hebben een sommetje gemaakt en denken dat we nu weten welke materialen we in welke hoeveelheden nodig hebben om de schoolbankjes af te kunnen maken. Vervelend omdat het aanvankelijk gecalculeerde budget nu al voor de 2e keer tekort blijkt te zijn. Dit is ook echt niet "handig", we moeten vanuit Doingoood LYO niet de indruk geven dat iedere keer dat zij om geld vragen dit zomaar wordt overgemaakt. Heel even komt de gedachte voorbij dat het waarschijnlijk goedkoper was geweest om kant-en-klare bankjes te bestellen. Dan hadden we echter de impact op de jongeren in de community, die we nu vooral bereiken door al deze activiteiten, niet kunnen realiseren. Laat dat nou net hetgeen zijn waar ik zo enthousiast over ben, het motiveren van deze kinderen. Zij zijn en bepalen de toekomst van Malawi!

In het dorpje koop ik bij een kraampje wat "chips" en ga gewapend met de nieuwste begroting op zoek naar Janneke en in overleg met Doingoood over hoe we deze financiële uitdaging het beste kunnen oplossen!

Paniek

Vrijdag vroeg op, het gezoem van de generator bij de buren dringt langzaam tot mij door... geen stroom! Vanochtend is dat geen probleem, om 07:30 heb ik met Janneke afgesproken bij Kiboko. Het geld dat we van onze supporters hebben ontvangen wordt niet ineens aan LYO gedoneerd, eerst wil Doingoood weten hoe zij om gaan met het geld en hoe de financiële rapportage is. Alles wordt keurig bijgehouden en er is naast de kopieën van de aankoopbonnen zelfs een kort verslag waarin wordt toegelicht waar het geld aan is besteed. Dat gaat dus goed!

Een volgende bijdrage is nodig om de "Blockboards" (grote houten panelen, hiermee maken we de schrijftafeltjes van de schoolbankjes) en nog wat andere materialen aan te kunnen kopen. Met Mike heb ik om 08:30 afgesproken, hierbij rekening houdend met het feit dat het dan waarschijnlijk wel 09:00 zou worden voordat hij ter plaatse is. Deze veiligheidsmarge bleek niet voor niets, dit gaf mij gelukkig wel de gelegenheid uitgebreid te genieten van m'n luxe ontbijt, wat heb ik het toch slecht hè?

We bezoeken samen een aantal winkels op zoek naar een beter prijs voor de materialen, dat lukt! Na het afrekenen van de Blockboards merk ik dat Mike zenuwachtig wordt en een rekenmachine zoekt....een lichte paniek is zichtbaar in zijn ogen. We hebben niet genoeg geld voor de overige geplande aankopen van vandaag. Zijn eerste veronderstelling is dat we donderdag middag onze calculatie niet goed hebben gemaakt. Nou maak ik regelmatig calculaties en ik ben er dan ook stellig van overtuigd dat dit niet het geval is. Ineens begint er iets te dagen, om de eerste tien schoolbankjes te kunnen maken hebben we 3 Blockboards nodig, geen 5!

De paniek in zijn ogen wordt echter niet minder, dat verontrust mij enigszins. Daar waar het in Nederland heel normaal is dat je goederen terugbrengt of je gewoonweg vergist in aantallen, ontvang je direct je geld terug. Sterker nog, je hebt zelfs 14 dagen de tijd om producten zonder opgaaf van reden te retourneren. Dat blijkt in Malawi toch weer even anders. De bon was al gemaakt, in het grote kasboek was deze kassa aanslag al geregistreerd (geen computers hoor, gewoon op papier) en terugnemen....dat kon dus echt niet.

Nadat Mike de eigenaar van de winkel een beetje onder druk zette door aan te geven dat hij voor de overheid werkt en hier zeker werk van zal maken, werd er met een schuin oog ook nog even naar mij gekeken. Je wilt als ondernemer toch geen problemen, er is tenslotte ook nog een Mzungu (blanke) bij, wie weet wat voor invloed die ook nog heeft. Uiteindelijk genoeg redenen voor de winkelier om eieren voor zijn geld te kiezen en toch twee platen terug te nemen. Dat scheelde weinig.

Onze chauffeur is ondertussen gearriveerd en we laden de grote houten platen in. Ik stap achterin de pick-up en geniet van de wind door m'n grijze haren maar vooral van de vele verbaasde gezichten van de Malawianen. Een blanke met een brede glimlach achter in een laadbak, dat is op z'n minst opmerkelijk te noemen. Er worden veel duimen opgestoken, mensen begroeten mij uitbundig in het voorbij rijden en zijn erg enthousiast over wat zij gade slaan. Ik geniet met volle teugen, wat een schitterend land!

Bij de houtbewerkings werkplaats stoppen we, ik spring uit de laadbak om het hek open te doen en ik zie de mensen weer denken, rare jongens die Hollanders. Gelukkig is het meeste hout bewerkt, slechts drie planken moeten nog worden uitgevoerd met een frees randje. Dit wordt direct uitgevoerd zodat we door kunnen naar LYO.

Onderweg zie je het landschap veranderen van redelijk stedelijk, naar vooral heel groen. Hier staan grotere huizen met hoge muren eromheen. Vervolgens zie je het landschap als het ware opdrogen, de wegen worden slechter, de huizen worden hutjes en je ziet weer veel kinderen buiten spelen. Vaak spelen ze met helemaal niets in het bijzonder maar wel met een zichtbaar plezier waar je zelf ook vrolijk van wordt. Het contrast met de rijke wijk waar we zojuist doorheen reden is enorm.

Ik merk dat we langs de kant van de weg stoppen en zie dat er een man aan komt lopen met iets onder zijn arm. Naarmate hij dichterbij komt ontdek ik dat het een kip is. Mike koopt deze nog levende kip, dit wil ik natuurlijk even vastleggen met de camera. Als ik Mike later in mijn naïviteit vraag wat hij met de kip gaat doen is het antwoord ontnuchterend: "We'll eat it saturday evening with the family!" Ik dacht dat het misschien om de eieren zou gaan, bij het kopen van kip voor consumptie zie ik op een of andere manier altijd zo'n een kale diepvries kip met opgebonden pootjes voor me. Dit beeld moet ik dus bijstellen.

Het eerste plan was om het hout bij LYO uit te laden en een bewaker aan te stellen om ervoor te zorgen dat het niet gestolen zou worden(!) en dat de timmerman het materiaal niet zal gebruiken om andere klanten mee te helpen. Om de kosten van een bewaker uit te kunnen sparen heeft Mike bedacht dat we het hout beter in zijn huis kunnen opslaan. Het huisje is echter niet groot en de lange planken liggen letterlijk dwars door z'n huis (van voor tot achtergevel) en ik vraag of zijn vrouw dit niet vervelend vindt, "She's used to it" Kennelijk heeft ze met haar ondernemende man al het nodige te verduren gehad en ze laat hem z'n gang maar gaan, het komt altijd goed.

Hierna brengen we een bezoek aan de werkplaats van de timmerman. De werkplaats is eigenlijk niet meer dan een werkbank met een rieten dakje erboven, ik geniet weer van de eenvoud van de dingen hier. Meer heb je toch niet nodig? Briljant.

Na nog wat afspraken te hebben gemaakt over de planning van volgende week vertrekken we weer naar de stad. Onderweg viel mijn oog nog op een fel blauwe zeecontainer die midden in een weilandje staat en is omgebouwd tot restaurant. In het midden is een sectie van de zijwanden uitgeslepen en horizontaal gestut zodat de voormalige zijwanden nu dienst doen als luifels. Hierdoor krijgt het restaurantje een "open karakter" . In het linker dichte gedeelte is de keuken, rechts en buiten staan tafeltjes met stoelen. Voor de deur een BBQ, hoe goedkoop wil je je pand hebben? Zeer creatief en het zag er nog gezellig uit ook.

In het komende weekend zal ik jullie even niet vermoeien met mijn verhalen.

Wederom een zonnige groet vanuit The Warm Heart of Africa. Fijn weekend allemaal!

Ben

Kennismaken en materialen inkopen

Kennismaken en materialen inkopen

Terwijl ik dinsdag avond aan mijn blog werkte heb ik natuurlijk nogmaals de ideale huisman uitgehangen. Een kopje thee....thuis zo eenvoudig, even kokend water uit de kraan, hier een iets andere opgave. Eerst een pannetje water opzetten, maar ja, ik heb nog steeds ruzie met de juiste stekker verbindingen. Uiteindelijk het nieuwe elektrische kooktoestelletje in m'n slaapkamer aangesloten, pannetje water erop en al vrij snel een kopje thee. Dat smaakt naar meer, dus weer een pannetje opgezet. Nou moet ik zeggen dat het schrijven van een blog best even werk is, zelfs zo veel dat het zomaar kan gebeuren dat je de tijd niet in de gaten hebt....toen ik uiteindelijk rond elf uur m'n bed ging opzoeken stond datzelfde pannetje voor m'n tweede kopje thee volledig droog gekookt op mij te wachten. Oeps.

In de keuken kwam ik weer een paar van mijn huisvriendjes tegen (kakkerlakken), deze heb ik stuk voor stuk onder een glas gevangen en netjes naar buiten gewerkt, dat wil zeggen ver weggegooid over de schutting. Nu maar hopen dat de buren dit niet ook doen anders blijf ik bezig. Daarna m'n bed in gekropen. Na niet al te lange tijd werd ik wakker door een zeer enthousiast kraaiende haan, huh... voor m'n gevoel lig ik nog niet zo lang en ik voel aan heel mijn lijf dat die het niet eens is met de biologische klok van dit schepsel! Eerst maar eens op de wekker kijken....DRIE UUR! Man, dat beest is echt volledig van het padje af en heeft zijn stok kennelijk nooit gevonden. De uren hierop volgend blijkt het nog steeds niet mogelijk om z'n stok te vinden en houdt deze haan mij ver van m'n slaap. Grumpfh...

Kennis maken bij LYO (Lylongwe Youth Organisation)
Met de mini-bus gaan we naar Area 12, Kauma om bij de school te komen. Ook echt Afrikaans, zo'n busje is namelijk nooit vol, zelfs als wij westerlingen denken dat dit wel het geval is vinden de bestuurder en zijn rechter hand die voor de financiën zorgt, altijd nog wel weer een plekje voor opstappers. Heb je het geluk dat je achterin zit, dan moeten er gewoon even een paar mensen uitstappen en nadat je gepasseerd bent stapt iedereen weer in. Geweldig! Eenmaal aangekomen maak ik kennis met Mike, hij is de directeur van LYO.

We worden voorgesteld aan de staff en moeten nog even wachten terwijl de kinderen een ontvangst voorbereiden. In het klaslokaal aangekomen worden we enthousiast onthaald, "Welcome Ben" klinkt het uit al die kleine kinder keeltjes.

Er wordt een versje voorgedragen door een heerlijk brutaal meisje en vervolgens nog een versje uit de bijbel opgezegd door een heel lief verlegen meisje. Nadat alle leerkrachten zich hebben voorgesteld (ik dacht dat er slechts één leerkracht was, gelukkig zijn dit er meer) volgt er een rondleiding. De armoede waarin deze kinderen leven komt hard binnen. Er is geen muur gestuukt, vloeren zijn ongelijk en veelal van grof beton, schoolborden zijn eigenlijk alleen maar zwart geverfde stukken muur, de kinderen zitten op de grond en er is bijna geen materiaal om les mee te geven.

De gebouwen verkeren in een slechte staat. Het toilet gebouw heeft geen dak, dat is vervelend, maar wat nog veel vervelender is is dat de latei boven de ingang het begeven heeft. Hierdoor is het geen kwestie meer van zou het stuk muur daarboven naar beneden vallen maar wanneer gaat dit gebeuren. Je moet er niet aan denken dat daar net iemand onderdoor loopt. Nadat we met Mike de plannen voor de donderdag hebben doorgenomen vertrekken we weer.

Alles bij elkaar maakt het een diepe indruk op mij, ik zou willen dat ik meer tijd had om nog meer zaken te kunnen verbeteren. De gedachte dat er vanuit Doingoood vaker vrijwilligers zullen komen stelt mij enigszins gerust, er moeten echt nog veel zaken worden aangepakt.

Op de terugweg moet Janneke bij de Nurses and Midwives council langs om wat zaken te regelen voor vrijwilligers die in bijvoorbeeld het Likuni Mission Hospitalals verpleegkundige aan de slag gaan. Het gesprek lijkt wat moeizaam te verlopen tot we ontdekken dat we midden in de lunchtijd van deze dame toch echt als spelbrekers zijn binnengekomen, sorry! Gelukkig krijgen we wel medewerking en worden de nodige gegevens en documenten uitgewisseld om de registratie voor verpleegkundigen in Malawi goed uit te kunnen voeren.

Voor een lekkere lunch gaan we naar Kiboko, een hotel en restaurant dat door Nederlanders wordt geëxploiteerd. Een heerlijke plek om even tot rust te komen.

Daarna nog even naar het winkelcentrum om wat huisraad te kopen. Als eerste vrijwilliger die gebruik maakt van het Doingoood huisje in Malawi ontdek je al gauw dat er wat kleine zaken ontbreken. Hierna met de TukTuk naar huis om wat te relaxen. Ja....dat zou gelukt zijn als de chauffeur inderdaad (zoals hij stellig beweerde) wist waar ik naartoe moest. Om niet te verdwalen had ik gevraagd of hij de route van de mini-bus wilde rijden, er waren wat herkenningspunten op de route waardoor het wel duidelijk zou zijn of hij goed reed. De chauffeur wist een binnendoor weggetje.....en daar gingen mijn oriëntatiepunten(!).

Regelmatig vroeg hij aan voorbijgangers de weg, iedereen is meer dan bereidt te helpen en vol enthousiasme werd er veelvuldig druk gebaard dat we vooral rechtdoor moesten met hier en daar een bocht. Erg leuk dat iedereen tijd neemt en het voor niemand ook maar enige moeite lijkt om elkaar te helpen. Uiteindelijk heb ik de moed opgegeven en via Maps op m'n telefoon uitgezocht dat er een hoofdweg in de buurt was waar hij mij naartoe moest brengen. Zelfs dan moet je heel duidelijk communiceren en instructies geven anders weet meneer wel weer binnendoor weggetjes (terwijl we toch echt verdwaald zijn)!

Op de hoofdweg heb ik een andere chauffeur gebeld die mij eerder die dag thuis had opgehaald. Hij was er in tien minuten en daarna was ik ook zo thuis, geen probleem. Thuis aangekomen ontdekte ik dat de elektriciteit weer was uitgevallen. Direct kaarsen en de zaklamp opgezocht zodat het niet helemaal donker zou zijn. Eigenlijk best gezellig zo, je went er heel snel aan dat zaken anders lopen dan je gewend bent, dat heeft zo z'n Afrikaanse charme. Daarna een filmpje op de laptop gekeken en "op tijd" naar bed. Maar eerst weer even een paar kakkerlakken naar buiten gewerkt.

Dit keer oordopjes in voor het slapen gaan, ik hou daar helemaal niet van maar wilde toch proberen of die haan hier nog doorheen komt. Nou, niets van gehoord, het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik ondertussen zo moe was dat ik overal dwars doorheen zou hebben geslapen.

Materialen inkopen
Donderdag, we spreken met Mike en de timmerman op tijd af in de stad. Janneke heeft andere bezigheden zodat ik met Mike en de mannen vertrek naar de markt om hout en andere materialen in te kopen voor productie van de schoolbankjes. Op de markt wordt onze timmerman door alle verkopers direct herkend. Ik als lange "Mzungu" (blanke) zie er kennelijk niet uit als een potentiële koper en wordt vooral volledig genegeerd in tegenstelling tot de timmerman, ik denk dat er wel 12 man zich om hem verdrongen om toch vooral hun hout te kopen. Een geweldig schouwspel.

Er wordt wat heen en weer gelopen en ik maak wat foto's. Uiteindelijk worden we het eens over de hoeveelheid en het soort hout en de rekening kan worden opgemaakt.

Er zijn een aantal mannen die de koopwaar naar een pick-up sjouwen en hier ook weer voor betaalt worden, het waren dus niet allemaal verkopers. Met onze aanwinst rijden we nu naar een houtbewerkingbedrijf om het onbewerkte hout glad te laten schaven. Terwijl we door de poort het terrein oprijden valt mij op dat er geen jankende zaag of schaafmachines te horen zijn....helaas, geen elektriciteit.

We besluiten het hout daar achter te laten en alvast te betalen voor de benodigde behandeling van het hout zodat de timmerlui direct aan de afgesproken houtbewerkingen kunnen beginnen zodra er weer elektra beschikbaar is. Laten we hopen dat dit ook daadwerkelijk gebeurt, dat weten we morgen ochtend. Daarna kopen we nog wat materialen bij diverse kleine winkeltjes, wat een bonte verzameling van koopwaar je hier uitgestald ziet is met geen pen te beschrijven, je kijkt echt je ogen uit. Omdat het hout nu niet bewerkt kan worden en hierdoor niet gereed is voor transport naar LYO besluiten we dat we morgen opnieuw naar de werkplaats komen om het hout op te halen.

Na de lunch ga ik gezellig met Janneke mee per mini-bus naar het weeshuis Chitipi Children of the Nations. Deze mini-bus had wel zo'n slechte schuifdeur dat we bij iedere stop toch echt nieuwsgierig waren of deze nog wel open zou gaan. Toen de deur echt niet meer open leek te gaan schoot de gedachte al voorbij dat we door het schuifraampje naar buiten zouden moeten klimmen. Na wat duw en trekwerk zag ik deurgeleiders vrij van de rails voorbij komen en hield de chauffeur de schuifdeur volgens mij voornamelijk zelf op zijn plek. Had hij er niet gestaan lag deze op zeker op de grond.

Na deze bijzondere rit maak ik kennis met de jongste bewoner Mike, een heerlijk kereltje van slechts 6 maandjes oud.

De andere kinderen zijn wel nieuwsgierig en komen heel voorzichtig wat dichterbij om kennis te maken. Leuk om te zien hoe dat natuurlijke proces verloopt, helaas hebben we te weinig tijd. Door de leiding wordt ik rondgeleid langs de verschillende afdelingen. Er worden varkens gehouden, de verkoop van de biggetjes is zeer lucratief en genereert een belangrijk deel van de inkomsten voor Chitipi. Daarnaast is er een groot stuk landbouw grond waar voornamelijk maïs wordt verbouwd. Een aantal slaapzaaltjes en een gezellige leefruimte maakt het geheel compleet.

Volgens mij ook een erg leuk project om je als vrijwilliger voor in te zetten, genoeg te doen! Wanneer we weer langs de weg staan met de beide project leiders blijkt dat er op dit tijdstip niet zoveel mini-busjes meer langskomen om ons naar de stad terug te brengen. Gelukkig komt er een auto van een kennis van de projectleider langs die ons meeneemt. Het laatste stukje loop ik naar huis. Het voelt goed om mijn lange benen even de ruimte te geven. In de kleine busjes op de te kleine bankjes zitten ze vaak shocking klem.

Onderweg kom ik veel mensen tegen, ik zeg iedereen vriendelijk gedag en iedereen stelt in het voorbijgaan direct de vraag: "How are you?" waarop het verwachtte antwoord is "I'm fine and how are you?" Vaak heb je niet eens de gelegenheid om dit terug te vragen omdat je beiden in tegengestelde richting doorloopt. Een enkeling stopt zelfs en schudt je de hand. Zo ook een jonge jongen die direct vroeg of ik misschien wat water voor hem had. Het bleek dat hij al een heel eind gelopen had en minstens nog drie kwartier voor de boeg had. Ik was zo blij dat ik een flesje water bij me had voor hem, met grote gulzige slokken werkte hij bijna de volledige inhoud naar binnen.

Eenmaal in het huisje aangekomen merkte ik dat er nog steeds geen elektriciteit beschikbaar was. Via whatsapp spreek ik met Miranda af dat we even gaan Skypen. Miranda en de jongens zijn thuis en ik leidt ze rond door het huisje en de tuin en ben vooral blij dat deze techniek bestaat zodat we elkaar even kunnen zien en horen. Of m'n databundel nu direct op is weet ik niet, maar dat heb ik er graag voor over.

Nadat we hebben opgehangen slaat de koelkast ineens aan, Yes er is weer elektra. Heerlijk een avondje met stroom. Eerst maar eens een eitje bakken en de afwas doen in warm water, wat kan een mens gelukkig worden van dit soort kleine overwinningen! Ik besluit nog wat kleine klusjes in huis te doen en neem de tijd om dit blog te schrijven.

Groeten uit een zonnig en zeer vriendelijk Malawi!