Kennismaken en materialen inkopen

Terwijl ik dinsdag avond aan mijn blog werkte heb ik natuurlijk nogmaals de ideale huisman uitgehangen. Een kopje thee....thuis zo eenvoudig, even kokend water uit de kraan, hier een iets andere opgave. Eerst een pannetje water opzetten, maar ja, ik heb nog steeds ruzie met de juiste stekker verbindingen. Uiteindelijk het nieuwe elektrische kooktoestelletje in m'n slaapkamer aangesloten, pannetje water erop en al vrij snel een kopje thee. Dat smaakt naar meer, dus weer een pannetje opgezet. Nou moet ik zeggen dat het schrijven van een blog best even werk is, zelfs zo veel dat het zomaar kan gebeuren dat je de tijd niet in de gaten hebt....toen ik uiteindelijk rond elf uur m'n bed ging opzoeken stond datzelfde pannetje voor m'n tweede kopje thee volledig droog gekookt op mij te wachten. Oeps.

In de keuken kwam ik weer een paar van mijn huisvriendjes tegen (kakkerlakken), deze heb ik stuk voor stuk onder een glas gevangen en netjes naar buiten gewerkt, dat wil zeggen ver weggegooid over de schutting. Nu maar hopen dat de buren dit niet ook doen anders blijf ik bezig. Daarna m'n bed in gekropen. Na niet al te lange tijd werd ik wakker door een zeer enthousiast kraaiende haan, huh... voor m'n gevoel lig ik nog niet zo lang en ik voel aan heel mijn lijf dat die het niet eens is met de biologische klok van dit schepsel! Eerst maar eens op de wekker kijken....DRIE UUR! Man, dat beest is echt volledig van het padje af en heeft zijn stok kennelijk nooit gevonden. De uren hierop volgend blijkt het nog steeds niet mogelijk om z'n stok te vinden en houdt deze haan mij ver van m'n slaap. Grumpfh...

Kennis maken bij LYO (Lylongwe Youth Organisation)
Met de mini-bus gaan we naar Area 12, Kauma om bij de school te komen. Ook echt Afrikaans, zo'n busje is namelijk nooit vol, zelfs als wij westerlingen denken dat dit wel het geval is vinden de bestuurder en zijn rechter hand die voor de financiën zorgt, altijd nog wel weer een plekje voor opstappers. Heb je het geluk dat je achterin zit, dan moeten er gewoon even een paar mensen uitstappen en nadat je gepasseerd bent stapt iedereen weer in. Geweldig! Eenmaal aangekomen maak ik kennis met Mike, hij is de directeur van LYO.

We worden voorgesteld aan de staff en moeten nog even wachten terwijl de kinderen een ontvangst voorbereiden. In het klaslokaal aangekomen worden we enthousiast onthaald, "Welcome Ben" klinkt het uit al die kleine kinder keeltjes.

Er wordt een versje voorgedragen door een heerlijk brutaal meisje en vervolgens nog een versje uit de bijbel opgezegd door een heel lief verlegen meisje. Nadat alle leerkrachten zich hebben voorgesteld (ik dacht dat er slechts één leerkracht was, gelukkig zijn dit er meer) volgt er een rondleiding. De armoede waarin deze kinderen leven komt hard binnen. Er is geen muur gestuukt, vloeren zijn ongelijk en veelal van grof beton, schoolborden zijn eigenlijk alleen maar zwart geverfde stukken muur, de kinderen zitten op de grond en er is bijna geen materiaal om les mee te geven.

De gebouwen verkeren in een slechte staat. Het toilet gebouw heeft geen dak, dat is vervelend, maar wat nog veel vervelender is is dat de latei boven de ingang het begeven heeft. Hierdoor is het geen kwestie meer van zou het stuk muur daarboven naar beneden vallen maar wanneer gaat dit gebeuren. Je moet er niet aan denken dat daar net iemand onderdoor loopt. Nadat we met Mike de plannen voor de donderdag hebben doorgenomen vertrekken we weer.

Alles bij elkaar maakt het een diepe indruk op mij, ik zou willen dat ik meer tijd had om nog meer zaken te kunnen verbeteren. De gedachte dat er vanuit Doingoood vaker vrijwilligers zullen komen stelt mij enigszins gerust, er moeten echt nog veel zaken worden aangepakt.

Op de terugweg moet Janneke bij de Nurses and Midwives council langs om wat zaken te regelen voor vrijwilligers die in bijvoorbeeld het Likuni Mission Hospitalals verpleegkundige aan de slag gaan. Het gesprek lijkt wat moeizaam te verlopen tot we ontdekken dat we midden in de lunchtijd van deze dame toch echt als spelbrekers zijn binnengekomen, sorry! Gelukkig krijgen we wel medewerking en worden de nodige gegevens en documenten uitgewisseld om de registratie voor verpleegkundigen in Malawi goed uit te kunnen voeren.

Voor een lekkere lunch gaan we naar Kiboko, een hotel en restaurant dat door Nederlanders wordt geëxploiteerd. Een heerlijke plek om even tot rust te komen.

Daarna nog even naar het winkelcentrum om wat huisraad te kopen. Als eerste vrijwilliger die gebruik maakt van het Doingoood huisje in Malawi ontdek je al gauw dat er wat kleine zaken ontbreken. Hierna met de TukTuk naar huis om wat te relaxen. Ja....dat zou gelukt zijn als de chauffeur inderdaad (zoals hij stellig beweerde) wist waar ik naartoe moest. Om niet te verdwalen had ik gevraagd of hij de route van de mini-bus wilde rijden, er waren wat herkenningspunten op de route waardoor het wel duidelijk zou zijn of hij goed reed. De chauffeur wist een binnendoor weggetje.....en daar gingen mijn oriëntatiepunten(!).

Regelmatig vroeg hij aan voorbijgangers de weg, iedereen is meer dan bereidt te helpen en vol enthousiasme werd er veelvuldig druk gebaard dat we vooral rechtdoor moesten met hier en daar een bocht. Erg leuk dat iedereen tijd neemt en het voor niemand ook maar enige moeite lijkt om elkaar te helpen. Uiteindelijk heb ik de moed opgegeven en via Maps op m'n telefoon uitgezocht dat er een hoofdweg in de buurt was waar hij mij naartoe moest brengen. Zelfs dan moet je heel duidelijk communiceren en instructies geven anders weet meneer wel weer binnendoor weggetjes (terwijl we toch echt verdwaald zijn)!

Op de hoofdweg heb ik een andere chauffeur gebeld die mij eerder die dag thuis had opgehaald. Hij was er in tien minuten en daarna was ik ook zo thuis, geen probleem. Thuis aangekomen ontdekte ik dat de elektriciteit weer was uitgevallen. Direct kaarsen en de zaklamp opgezocht zodat het niet helemaal donker zou zijn. Eigenlijk best gezellig zo, je went er heel snel aan dat zaken anders lopen dan je gewend bent, dat heeft zo z'n Afrikaanse charme. Daarna een filmpje op de laptop gekeken en "op tijd" naar bed. Maar eerst weer even een paar kakkerlakken naar buiten gewerkt.

Dit keer oordopjes in voor het slapen gaan, ik hou daar helemaal niet van maar wilde toch proberen of die haan hier nog doorheen komt. Nou, niets van gehoord, het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik ondertussen zo moe was dat ik overal dwars doorheen zou hebben geslapen.

Materialen inkopen
Donderdag, we spreken met Mike en de timmerman op tijd af in de stad. Janneke heeft andere bezigheden zodat ik met Mike en de mannen vertrek naar de markt om hout en andere materialen in te kopen voor productie van de schoolbankjes. Op de markt wordt onze timmerman door alle verkopers direct herkend. Ik als lange "Mzungu" (blanke) zie er kennelijk niet uit als een potentiële koper en wordt vooral volledig genegeerd in tegenstelling tot de timmerman, ik denk dat er wel 12 man zich om hem verdrongen om toch vooral hun hout te kopen. Een geweldig schouwspel.

Er wordt wat heen en weer gelopen en ik maak wat foto's. Uiteindelijk worden we het eens over de hoeveelheid en het soort hout en de rekening kan worden opgemaakt.

Er zijn een aantal mannen die de koopwaar naar een pick-up sjouwen en hier ook weer voor betaalt worden, het waren dus niet allemaal verkopers. Met onze aanwinst rijden we nu naar een houtbewerkingbedrijf om het onbewerkte hout glad te laten schaven. Terwijl we door de poort het terrein oprijden valt mij op dat er geen jankende zaag of schaafmachines te horen zijn....helaas, geen elektriciteit.

We besluiten het hout daar achter te laten en alvast te betalen voor de benodigde behandeling van het hout zodat de timmerlui direct aan de afgesproken houtbewerkingen kunnen beginnen zodra er weer elektra beschikbaar is. Laten we hopen dat dit ook daadwerkelijk gebeurt, dat weten we morgen ochtend. Daarna kopen we nog wat materialen bij diverse kleine winkeltjes, wat een bonte verzameling van koopwaar je hier uitgestald ziet is met geen pen te beschrijven, je kijkt echt je ogen uit. Omdat het hout nu niet bewerkt kan worden en hierdoor niet gereed is voor transport naar LYO besluiten we dat we morgen opnieuw naar de werkplaats komen om het hout op te halen.

Na de lunch ga ik gezellig met Janneke mee per mini-bus naar het weeshuis Chitipi Children of the Nations. Deze mini-bus had wel zo'n slechte schuifdeur dat we bij iedere stop toch echt nieuwsgierig waren of deze nog wel open zou gaan. Toen de deur echt niet meer open leek te gaan schoot de gedachte al voorbij dat we door het schuifraampje naar buiten zouden moeten klimmen. Na wat duw en trekwerk zag ik deurgeleiders vrij van de rails voorbij komen en hield de chauffeur de schuifdeur volgens mij voornamelijk zelf op zijn plek. Had hij er niet gestaan lag deze op zeker op de grond.

Na deze bijzondere rit maak ik kennis met de jongste bewoner Mike, een heerlijk kereltje van slechts 6 maandjes oud.

De andere kinderen zijn wel nieuwsgierig en komen heel voorzichtig wat dichterbij om kennis te maken. Leuk om te zien hoe dat natuurlijke proces verloopt, helaas hebben we te weinig tijd. Door de leiding wordt ik rondgeleid langs de verschillende afdelingen. Er worden varkens gehouden, de verkoop van de biggetjes is zeer lucratief en genereert een belangrijk deel van de inkomsten voor Chitipi. Daarnaast is er een groot stuk landbouw grond waar voornamelijk maïs wordt verbouwd. Een aantal slaapzaaltjes en een gezellige leefruimte maakt het geheel compleet.

Volgens mij ook een erg leuk project om je als vrijwilliger voor in te zetten, genoeg te doen! Wanneer we weer langs de weg staan met de beide project leiders blijkt dat er op dit tijdstip niet zoveel mini-busjes meer langskomen om ons naar de stad terug te brengen. Gelukkig komt er een auto van een kennis van de projectleider langs die ons meeneemt. Het laatste stukje loop ik naar huis. Het voelt goed om mijn lange benen even de ruimte te geven. In de kleine busjes op de te kleine bankjes zitten ze vaak shocking klem.

Onderweg kom ik veel mensen tegen, ik zeg iedereen vriendelijk gedag en iedereen stelt in het voorbijgaan direct de vraag: "How are you?" waarop het verwachtte antwoord is "I'm fine and how are you?" Vaak heb je niet eens de gelegenheid om dit terug te vragen omdat je beiden in tegengestelde richting doorloopt. Een enkeling stopt zelfs en schudt je de hand. Zo ook een jonge jongen die direct vroeg of ik misschien wat water voor hem had. Het bleek dat hij al een heel eind gelopen had en minstens nog drie kwartier voor de boeg had. Ik was zo blij dat ik een flesje water bij me had voor hem, met grote gulzige slokken werkte hij bijna de volledige inhoud naar binnen.

Eenmaal in het huisje aangekomen merkte ik dat er nog steeds geen elektriciteit beschikbaar was. Via whatsapp spreek ik met Miranda af dat we even gaan Skypen. Miranda en de jongens zijn thuis en ik leidt ze rond door het huisje en de tuin en ben vooral blij dat deze techniek bestaat zodat we elkaar even kunnen zien en horen. Of m'n databundel nu direct op is weet ik niet, maar dat heb ik er graag voor over.

Nadat we hebben opgehangen slaat de koelkast ineens aan, Yes er is weer elektra. Heerlijk een avondje met stroom. Eerst maar eens een eitje bakken en de afwas doen in warm water, wat kan een mens gelukkig worden van dit soort kleine overwinningen! Ik besluit nog wat kleine klusjes in huis te doen en neem de tijd om dit blog te schrijven.

Groeten uit een zonnig en zeer vriendelijk Malawi!