Vrijdag vroeg op, het gezoem van de generator bij de buren dringt langzaam tot mij door... geen stroom! Vanochtend is dat geen probleem, om 07:30 heb ik met Janneke afgesproken bij Kiboko. Het geld dat we van onze supporters hebben ontvangen wordt niet ineens aan LYO gedoneerd, eerst wil Doingoood weten hoe zij om gaan met het geld en hoe de financiële rapportage is. Alles wordt keurig bijgehouden en er is naast de kopieën van de aankoopbonnen zelfs een kort verslag waarin wordt toegelicht waar het geld aan is besteed. Dat gaat dus goed!

Een volgende bijdrage is nodig om de "Blockboards" (grote houten panelen, hiermee maken we de schrijftafeltjes van de schoolbankjes) en nog wat andere materialen aan te kunnen kopen. Met Mike heb ik om 08:30 afgesproken, hierbij rekening houdend met het feit dat het dan waarschijnlijk wel 09:00 zou worden voordat hij ter plaatse is. Deze veiligheidsmarge bleek niet voor niets, dit gaf mij gelukkig wel de gelegenheid uitgebreid te genieten van m'n luxe ontbijt, wat heb ik het toch slecht hè?

We bezoeken samen een aantal winkels op zoek naar een beter prijs voor de materialen, dat lukt! Na het afrekenen van de Blockboards merk ik dat Mike zenuwachtig wordt en een rekenmachine zoekt....een lichte paniek is zichtbaar in zijn ogen. We hebben niet genoeg geld voor de overige geplande aankopen van vandaag. Zijn eerste veronderstelling is dat we donderdag middag onze calculatie niet goed hebben gemaakt. Nou maak ik regelmatig calculaties en ik ben er dan ook stellig van overtuigd dat dit niet het geval is. Ineens begint er iets te dagen, om de eerste tien schoolbankjes te kunnen maken hebben we 3 Blockboards nodig, geen 5!

De paniek in zijn ogen wordt echter niet minder, dat verontrust mij enigszins. Daar waar het in Nederland heel normaal is dat je goederen terugbrengt of je gewoonweg vergist in aantallen, ontvang je direct je geld terug. Sterker nog, je hebt zelfs 14 dagen de tijd om producten zonder opgaaf van reden te retourneren. Dat blijkt in Malawi toch weer even anders. De bon was al gemaakt, in het grote kasboek was deze kassa aanslag al geregistreerd (geen computers hoor, gewoon op papier) en terugnemen....dat kon dus echt niet.

Nadat Mike de eigenaar van de winkel een beetje onder druk zette door aan te geven dat hij voor de overheid werkt en hier zeker werk van zal maken, werd er met een schuin oog ook nog even naar mij gekeken. Je wilt als ondernemer toch geen problemen, er is tenslotte ook nog een Mzungu (blanke) bij, wie weet wat voor invloed die ook nog heeft. Uiteindelijk genoeg redenen voor de winkelier om eieren voor zijn geld te kiezen en toch twee platen terug te nemen. Dat scheelde weinig.

Onze chauffeur is ondertussen gearriveerd en we laden de grote houten platen in. Ik stap achterin de pick-up en geniet van de wind door m'n grijze haren maar vooral van de vele verbaasde gezichten van de Malawianen. Een blanke met een brede glimlach achter in een laadbak, dat is op z'n minst opmerkelijk te noemen. Er worden veel duimen opgestoken, mensen begroeten mij uitbundig in het voorbij rijden en zijn erg enthousiast over wat zij gade slaan. Ik geniet met volle teugen, wat een schitterend land!

Bij de houtbewerkings werkplaats stoppen we, ik spring uit de laadbak om het hek open te doen en ik zie de mensen weer denken, rare jongens die Hollanders. Gelukkig is het meeste hout bewerkt, slechts drie planken moeten nog worden uitgevoerd met een frees randje. Dit wordt direct uitgevoerd zodat we door kunnen naar LYO.

Onderweg zie je het landschap veranderen van redelijk stedelijk, naar vooral heel groen. Hier staan grotere huizen met hoge muren eromheen. Vervolgens zie je het landschap als het ware opdrogen, de wegen worden slechter, de huizen worden hutjes en je ziet weer veel kinderen buiten spelen. Vaak spelen ze met helemaal niets in het bijzonder maar wel met een zichtbaar plezier waar je zelf ook vrolijk van wordt. Het contrast met de rijke wijk waar we zojuist doorheen reden is enorm.

Ik merk dat we langs de kant van de weg stoppen en zie dat er een man aan komt lopen met iets onder zijn arm. Naarmate hij dichterbij komt ontdek ik dat het een kip is. Mike koopt deze nog levende kip, dit wil ik natuurlijk even vastleggen met de camera. Als ik Mike later in mijn naïviteit vraag wat hij met de kip gaat doen is het antwoord ontnuchterend: "We'll eat it saturday evening with the family!" Ik dacht dat het misschien om de eieren zou gaan, bij het kopen van kip voor consumptie zie ik op een of andere manier altijd zo'n een kale diepvries kip met opgebonden pootjes voor me. Dit beeld moet ik dus bijstellen.

Het eerste plan was om het hout bij LYO uit te laden en een bewaker aan te stellen om ervoor te zorgen dat het niet gestolen zou worden(!) en dat de timmerman het materiaal niet zal gebruiken om andere klanten mee te helpen. Om de kosten van een bewaker uit te kunnen sparen heeft Mike bedacht dat we het hout beter in zijn huis kunnen opslaan. Het huisje is echter niet groot en de lange planken liggen letterlijk dwars door z'n huis (van voor tot achtergevel) en ik vraag of zijn vrouw dit niet vervelend vindt, "She's used to it" Kennelijk heeft ze met haar ondernemende man al het nodige te verduren gehad en ze laat hem z'n gang maar gaan, het komt altijd goed.

Hierna brengen we een bezoek aan de werkplaats van de timmerman. De werkplaats is eigenlijk niet meer dan een werkbank met een rieten dakje erboven, ik geniet weer van de eenvoud van de dingen hier. Meer heb je toch niet nodig? Briljant.

Na nog wat afspraken te hebben gemaakt over de planning van volgende week vertrekken we weer naar de stad. Onderweg viel mijn oog nog op een fel blauwe zeecontainer die midden in een weilandje staat en is omgebouwd tot restaurant. In het midden is een sectie van de zijwanden uitgeslepen en horizontaal gestut zodat de voormalige zijwanden nu dienst doen als luifels. Hierdoor krijgt het restaurantje een "open karakter" . In het linker dichte gedeelte is de keuken, rechts en buiten staan tafeltjes met stoelen. Voor de deur een BBQ, hoe goedkoop wil je je pand hebben? Zeer creatief en het zag er nog gezellig uit ook.

In het komende weekend zal ik jullie even niet vermoeien met mijn verhalen.

Wederom een zonnige groet vanuit The Warm Heart of Africa. Fijn weekend allemaal!

Ben