Woensdagmiddag heb ik de nieuwste - nieuwe begroting van LYO voor de productie van de schoolbankjes met Doingoood besproken. Daarna nog wat boodschappen gedaan en 's avonds weer kunnen werken aan dit reisblog.

Tijdens één van mijn vele korte wandelingen door het huis ontdekte ik dat er behoorlijk wat fruitvliegjes boven de geïmproviseerde fruitschaal (opvangbak van het vergiet) rond vliegen. Hmmm...wat zal ik daar nou eens tegen doen. Eerst de veel te donkere bananen maar eens buiten op het muurtje voor de voordeur gelegd, misschien hebben we geluk en gaan die vervelende vliegjes er wel achteraan. Het doel is bereikt, echter op een andere manier dan vooraf gehoopt. Toen ik woensdag ochtend naar buiten stapte om te gaan werken vond ik alleen nog het afgekloven midden stukje van wat ooit een grote tros bananen was geweest. En de fruitvliegjes....die waren weg, missie geslaagd!

Net als ik wil vertrekken bereikt mij het bericht dat er vandaag niet gewerkt kan worden in de "werkplaats". In één van de huisjes die mr. Kapito (de timmerman) verhuurt is een bewoner overleden. In de cultuur van Kauma is het dan gebruikelijk dat het werk, ook bij de huisbaas, stil wordt gelegd uit respect voor de overledene. Uiteraard kan ik niet anders dan dit respecteren en bel snel mijn tuktuk chauffeur af. Omdat het pas tegen zessen loopt duik ik nog een poosje terug m'n bed in, mijn inmiddels behoorlijk vermoeide lijf kan nog wel wat rust gebruiken. Oordoppen in en wekkertje om 08:30 gezet.

Doordat de werkplaats gesloten is lijkt het erop dat ik een vrije dag heb, stilzitten kan ik echter niet zo goed. Tijdens een telefoongesprek met Janneke blijkt dat ze vanochtend een kennismakingsbezoek gaat brengen aan Friends of the Future, we spreken af dat ik met haar mee ga. Binnen dit project wordt er met name sociaal maatschappelijke ondersteuning verzorgd voor kinderen in de ziekenhuizen in of in de directe omgeving van Lilongwe. Als vrijwilliger kom je op een zeer veelzijdig project terecht waarbij zeer veel verschillende maatschappelijke aspecten om de hoek komen kijken.

Binnenkort komt er een vrijwilliger voor 5 maanden stage lopen bij Friends of the Future. Ik kan me voorstellen dat dit een hele bijzondere stage gaat worden, in een land met een totaal andere (ziekenhuis) cultuur. Voordat we bij de afdeling komen waar we onze afspraak hebben lopen we dwars door een aantal zalen waar patiënten verblijven. Je kijkt werkelijk je ogen uit. Twee of drie patiënten bij elkaar op 1 bed is meer regel dan uitzondering. De zorg rondom de patiënt wordt niet zoals wij gewend zijn door broeders en zusters geregeld, nee je familie zal deze zware taak op zich moeten nemen. Zij zijn degene die voor eten, drinken, lichamelijke verzorging, de was en zo af en toe een vriendelijk woordje zullen zorgen. Nu kan ik me herinneren dat wij nogal eens klagen dat het bezoekuurtje zo snel voorbij is, maar om nou de hele dag aan het bed van een familielid te moeten verblijven is wel het andere uiterste.

Nadat we een tijdje met de leiding hebben gesproken is het tijd om te vertrekken. Buiten onder een afdakje treffen we een soort samengeperste papieren torentjes aan. Deze worden geperst van het vele papierafval dat het ziekenhuis produceert. Dit is recycling op een top niveau, de blokjes die hier worden geperst kunnen in de vele kleine stoofjes worden gebruikt. Dit is veel goedkoper en milieu vriendelijker dan de anders veel toegepaste houtskooltjes, bovendien brengt de verkoop van dit gerecyclede materiaal geld op voor dit bijzonder mooie project.

Terug in de stad loop ik richting de markt. Wanneer je als Mzungu, zeker indien je zo groot bent als ik, over straat loopt wordt je door bijna iedereen nagekeken. Je bent voor de meeste Malawianen een opvallende verschijning. Zo ook voor mijn kleine vriend, een student die vanuit z'n rugtasje zelfgemaakt art verkoopt. Al op de eerste dag van mijn verblijf in Lilongwe kwam hij met een brede glimlach op z'n gezicht naar me toe en vroeg of ik zijn werk wilde bekijken met als ultiem doel kopen. Hij sprak zelfs een paar woordjes Nederlands om het ijs een beetje te breken. Helaas had ik op dat moment geen tijd en de twee keren daarna ook niet omdat ik onderweg was naar afspraken.

Ik heb hem vriendelijk verzocht om niet elke keer naar me toe te komen als ik voorbij loop omdat dit op den duur toch wat vervelend wordt. Dat heeft hij onthouden, een paar dagen liet hij me ongemoeid m'n gang gaan, tot vandaag. Hij herhaalde dat ik niet elke dag aangesproken wilde worden en dat hij zich daar keurige aan heeft gehouden, tot nu toe. Hij wist ook met stellige overtuiging te beweren dat ik een goed mens ben. Cursus verkoop techniek voor gevorderden lijkt mij ;-)) Nu ben ik ook weer onderweg naar een afspraak en wil ik geen tijd vrij maken om zijn ongetwijfeld fantastische kunstwerken te bekijken. Nu spreken we af dat ik naar hem toe kom als ik even in de gelegenheid ben, of dit gaat werken? Geen idee.

's-Middags neem ik contact op met Mike om afspraken te maken voor het aankopen van de ontbrekende materialen. Gezien de relatief korte tijd dat ik nog in Malawi zal zijn dring ik erop aan om direct op pad te gaan. We spreken af bij "Shoprite", een lokale supermarkt waar de mini-busjes bijna voor de deur stoppen, om vervolgens samen de stad in te gaan. Bij ieder winkeltje onderhandelen we weer stevig over de prijzen zodat we uiteindelijk met het nieuwe budget goed uit zullen komen.

We kopen ook een paar grote houten platen. Ineens ben ik Mike kwijt, help! Gelukkig zie ik hem al vrij snel terugkomen met een paar grote stukken plastic onder zijn arm. Het leek hem een goed idee om het hout te beschermen tegen de regen, daar kan ik het alleen maar hartgrondig mee eens zijn. Volgens mij trekken deze platen namelijk al krom bij de gedachte aan water, laat staan als er daadwerkelijk regen op terecht komt.

Ook bij de houtbewerkingsfabriek lukt het om iets van de prijs af te krijgen en dringen we erop aan dat het fijn zou zijn als het werk vanmiddag nog gedaan wordt. Volgens de baas hebben zijn mannen al veel te hard en veel te lang gewerkt, de spaarzame momenten dat er elektriciteit beschikbaar is moeten ze er immers flink tegenaan. Na wat heen en weer gepraat spreken we af dat we om vijf uur mogen bellen om te informeren hoe de zaken ervoor staan. We drinken wat in de stad bij een klein winkeltje waar de kerst tafellakentjes nog gewoon op tafel liggen en bellen net na vieren naar de werkplaats. Wonder boven wonder, de materialen zijn allemaal al verwerkt en we mogen ze op komen halen.

Nadat we de boel in de pickup hebben ingeladen scheiden onze wegen. We kunnen vrijdag weer aan de slag, Top!

Vrijdag

Het regent, niet heel hard maar wel genoeg om flink nat te worden. Voor het eerst trek ik een regenjasje aan en steek een paraplu op. Langs de weg is de tuktuk chauffeur nog niet te zien terwijl we toch echt om 6:15 hebben afgesproken. Gelukkig heb ik m'n wandelschoenen aan en zet stevig de pas erin om zo snel mogelijk bij een hoofdweg te komen en een mini-bus te pakken. Na een klein kwartiertje lukt het om in te stappen en stuur ik direct een berichtje naar Mike dat ik met vertraging onderweg ben. Drie kwartier later stap ik bij Kauma uit de minibus om het laatste stukje naar LYO te lopen.

Via whatsapp laat Mike op dat moment weten dat er vandaag wederom niet gewerkt kan worden vanwege het overlijden en de begrafenis die 's-middags plaats zal vinden. Na de slechte start van deze dag kon dit er ook nog wel bij. Het bericht volledig negerend loop ik door naar Mike z'n huis. Met de nieuw aangekochte materialen kunnen we echt wel wat meters maken. Het werk is niet ingewikkeld en ik stel voor om bij Mike voor de deur een aantal werkzaamheden uit te voeren zodat we niet nog een volledige dag achterraken op het schema. Uiteraard moet er eerst overleg worden gepleegd met de timmerman, deze gaat gelukkig akkoord met de door mij voorstel werkzaamheden en zorgt er zelfs voor dat de benodigde gereedschappen worden gebracht. De eettafel wordt naar buiten gesjouwd en omgedoopt tot werkbank voor één dag. De honden van de timmerman voelen zich helemaal thuis tussen het vers geproduceerde zaagsel en kruipen regelmatig onder onze speciale werkbank.

Het eerste uurtje heb ik hulp van slechts één van "mijn mannen". Langzaam maar zeker verschijnen ook de andere jonge mannen en moet ik flink improviseren om ze alle vier aan het werk te houden.

Delen waar nog het een en ander aan uitgemeten moest worden pak ik beet en zorg ervoor dat de beitel-ploegen ook flink door kunnen gaan. Dat geeft een goed gevoel, toch flink productie gedraaid deze dag! Nu maar hopen dat ik maandag niet vreselijk op m'n kop ga krijgen van de baas mr. Kapito omdat we veel meer hebben gedaan dan afgesproken.

Om vanaf LYO via de stad terug naar huis te komen pak ik weer de mini-bus. Grappig dat ze hier ook daadwerkelijk mini-bus worden genoemd door de locals. Voor mij is het bijna onmogelijk om achterin plaats te nemen, de stoeltjes staan zo dicht op elkaar dat er geen ruimte is voor mijn knieën. Indien ik onverhoopt toch op een bankje achterin plaats moet nemen zit ik zowat in een split. Hierdoor kunnen er geen vier personen op het bankje dat oorspronkelijk door veelal Japanse automobiel fabrikanten is ontworpen om plaats te bieden aan drie kleine Japannertjes. Met recht een mini-bus dus!

Tijdens ieder ritje, hoe kort of hoe lang ook zijn er altijd weer zaken waar ik me over blijf verbazen. Bijna ieder busje rijdt met een hoeveelheid barsten in de voorruit waardoor een APK keurmeester niet eens de auto de werkplaats in hoeft te rijden om te bepalen dat afkeur op z'n plaats is. Brandstof, ook zo'n mooi onderwerp. Je weet dat je busje niet rijdt zonder, toch wordt er gemiddeld niet meer dan 2,5ltr per bezoek aan het tankstation aangekocht. Waarschijnlijk omdat er simpelweg niet meer geld beschikbaar is en de passagiers die in de loop van de dag in gaan stappen zullen ieder op hun beurt bijdragen aan het opnieuw in kunnen kopen van een kleine hoeveelheid brandstof.

Langs de weg is er ook altijd wat te beleven, of het nu een fiets is met een torenhoge stapel houtskool zakken op de bagagedrager of een fiets waarbij aan het stuur zo'n twintig nog levende kippen zijn opgebonden, of waarbij het lijkt alsof de volledige inhoud van de oud-ijzer container op de bagagedrager is gebonden, je komt het allemaal tegen.

Eenmaal thuis aangekomen lukt het zowaar om een kopje thee te zetten, yes er is elektriciteit! Op de veranda in de zon geniet ik na van wat ik allemaal weer mee heb mogen maken. Het is en blijft een hele bijzondere onderneming! De buurmeisjes komen er weer gezellig bij. Wat een ongelofelijk ontdeugende koppies hebben die meiden.

In het Doingoood huis staan twee stapelbedden waarbij het beklimmen een enorme uitdaging is omdat er een vrij hoge dwarsbalk rondom het matras is bevestigd. Deze is geplaatst uit veiligheidsoverweging, je wilt immers niet halverwege de nacht tijdens het omdraaien uit je bed kuukelen. Tegelijkertijd vormt deze balk een enorme hindernis waardoor veilig het bed in- en uitklimmen niet zo vanzelfsprekend is geworden. Met wat eenvoudige gereedschappen die ik heb mogen lenen van LYO pas ik de bedden aan zodat toekomstige beklimmingen zonder bergschoenen, redlijnen en wandelstokken zal moeten lukken.

's-Avonds pakken we een pizza in de stad en doen verder rustig aan. Het leven hier is voor ons door de combinatie van werken, de totaal andere cultuur, het andere ritme en de enorme hoeveelheid indrukken die je iedere dag mag verwerken behoorlijk vermoeiend.

Voor nu zeg ik, een fijn weekend en welterusten!