Zaterdag is een relax dagje, alhoewel....vanaf vrijdag middag zijn mijn darmen wat onrustig geworden. Nou moet ik toegeven dat ik m'n malaria tabletten niet zo heel erg regelmatig inneem als zou moeten. Meestal bij het ontbijt maar toch ook vaak 's-avonds omdat ik er dan ineens aan denk dat ik de tablet 's-ochtends niet heb ingenomen. Eerst de bijsluiter maar eens opgezocht, zelf had ik die al weggegooid, onhandig die grote stukken papier in zo'n klein doosje. Gelukkig had Claire deze nog wel en hierop viel te lezen dat meer dan 1:10 gebruikers maagklachten en zelfs diaree kan krijgen. Heb ik weer.....daarom lees ik sowieso bijsluiters liever niet ;-)

Om bij het ontbijt te nuttigen had ik eerder deze week een paar bakjes yoghurt gekocht. Toen ik op vrijdag ochtend het bakje opende leek het alsof de boel flink door elkaar was geschud tijdens transport of iets dergelijks. Met een lepel vakkundig doorgeroerd en de yoghurt zag er weer zeer smakelijk uit, heerlijk gegeten. Zaterdag ochtend maak ik hetzelfde bakje weer open..... zit de yoghurt in een soort luchtige samenstelling tot aan het deksel, wat! Als zeer ervaren, ik mag wel zeggen top oliebollenbakker, herken ik een product dat flink staat te gisten natuurlijk met m'n ogen dicht. Welliswaar pas op de tweede dag, maar toch. Deze yoghurt was echt niet goed meer en heeft met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid er ook voor gezorgd dat ik me niet helemaal happy voelde. Snel weggegooid en een uitgebreid zaterdag ochtend ontbijtje genuttigd, dit keer zonder de gistende yoghurt. Stuk beter zo!

Na het ontbijt strijken we weer even lekker op de veranda neer met een kop koffie. Tegenover ons zit Steve (in dienst als hulp bij de eigenaren van het grote huis) op een stoeltje. Zo af en toe lijkt hij te knikkebollen, dat kan goed want de avond ervoor was er een gezellig feestje dat tot in de kleine uurtjes door is gegaan. Als we nog eens goed kijken zien we dat het knikkebollen voorbij is, zijn hoofd is voorover gezakt en zijn hele lichaam laat overduidelijk zien dat het zich in diepe slaap bevindt. Een paar uur later vraag ik of dit misschien zijn vrije dag was. Met een enorm brede glimlach wordt dat ontkend, dit was toch echt een gewone werkdag voor hem :-)) I love it!

In een sportieve bui besluiten we 's-middags naar de stad te lopen. Een wandeling van een klein uurtje, fijn om te doen. Je hoeft je onderweg echt niet te vervelen, het is net alsof je zelf onderdeel uitmaakt van een fantastische filmset. Als figurant zie je het veranderende landschap, de altijd vriendelijke mensen, de bijzonder krakkemikkige minibusjes en andere bijzondere taferelen voorbij komen. Dit alles maakt dat het een feest is om dit stuk te wandelen.

Bij de diverse souvenir kraampjes worden we natuurlijk altijd aangesproken. Zo ook door "Bob Marley", die noemen wij zo vanwege z'n bijzonder grote groen-geel-rode-rasta muts met enorme dreadlocks er onderuit. Bob spaart voor een reis naar Amsterdam. Hij wil heel graag een keer "koffie" komen drinken in een van de aldaar gevestigde "koffieshops" ja....ja.....dat denk ik ook ja! Bij de gedachte daaraan zien we zijn ogen glinsteren van geluk, dat zal een feestje worden!

We houden een tuktuk aan en vragen of hij ons naar restaurant MamaMia kan brengen. Laat dit nou precies dezelfde chauffeur zijn waarmee ik een paar dagen terug ben verdwaald omdat hij het Doingoood huis niet kon vinden, dat geeft weinig vertrouwen. Hij gaat eerst aan zijn collegae vragen hoe hij moet rijden, over slechte voortekenen gesproken. We spreken af dat hij ons voor Kw500,- (Eur.1,-) zal brengen. Twee straten verder staan we al voor de deur. Geweldig! Het tarief dat we af hadden gesproken was nu echter veel te hoog voor deze zeer geringe afstand. We nemen ons verlies echter met een grote glimlach en de chauffeur is dankbaar dat we het zo sportief opvatten.

Na thuiskomst werk ik nog wat terwijl buiten de regen weer aanvangt. Het geeft inmiddels een vertrouwd gevoel, het getik van de regen op het golfplaten dakje. Bijna gezellig te noemen als het niet te hard regent.

Zondag gaan we naar Nkhoma mounten voor een hike. Twee uur de berg op en in anderhalf uur weer naar beneden. Met de auto rijden we in anderhalf uur naar de berg. Onderweg vertelt Johnnie van alles over Malawi, leuk dat hij zo enthousiast is over de mogelijkheden qua toerisme.

We rijden langs een tabak veld, Johnnie geeft aan dat dit één van de weinige velden is waarbij de planten al zo groot zijn. Dat belooft een goede opbrengst voor deze boer te worden. Hierbij moet je je realiseren dat alle gewassen slechts één keer per jaar kunnen worden geoogst. De regentijd is drie maanden, in deze tijd moeten de gewassen opkomen en geoogst zijn anders droogt de boel te veel op en mislukt alles. Langs de weg wordt je regelmatig getrakteerd op een traditioneel dorpje. Mooi om te zien hoe de families hier bij elkaar blijven wonen en op die manier voor elkaar zorgen.

We vertrekken vanaf het in 1912 door zuid Afrikanen opgerichte missionairs hospital dat nog steeds dienst doet als een van de beter opleidingsinstituten voor de gezondheidszorg. Het eerste stuk is goed te lopen en we komen al snel bij een "old prayer hut" dat nog steeds gebruikt wordt voor afzondering en gebed. Ook staat daar een toiletje, waar ik dit keer, ook al is het maar netaan, in pas.

Het tweede stuk is echt een heel stuk steiler en je moet soms flinke stunts uithalen om verder te kunnen klimmen, erg leuk om te doen. Eenmaal op de top aangekomen (op 1.784m hoogte) zien we een groepje geiten lopen, er omheen een stel olijke kereltjes die deze geiten bij elkaar houden. Dachten wij dat we een flinke prestatie hadden neergezet, blijkt dat deze mannetjes deze berg op dagelijkse basis beklimmen omdat de geiten waarschijnlijk het gras bovenop de berg net even lekkerder vinden dan in het dal.

Eenmaal terug in Lilongwe vragen we of Johnnie een restaurantje weet waar we Afrikaans kunnen eten. Dat weet hij wel en we nodigen hem uit om met ons mee te eten. We hebben Nziema (stevige maispap) met kip en rijst met vis gegeten. Aan die Nziema zit niet zoveel smaak, echter de hele setting, wij als blanken in dit echt typisch Afrikaanse restaurantje en het feit dat je alles heerlijk met je handen mag eten maakt dat het een onvergetelijke ervaring is.

Maandag loop ik eerst weer een kwartiertje om daarna met twee minibus diensten in Kauma te komen waar de Lylongwe Youth Organisation is gevestigd. Het werk schiet ondertussen al aardig op en de eerste contouren van wat schoolbankjes moeten worden tekenen zich al af. Aubley demonstreert hier hoe de bankjes gebruikt dienen te worden.

Tussen de middag nodig ik Aubley en Fackson uit om in de dorpsstraat een bordje Chips met mij mee te eten. Daar zeggen ze uiteraard geen nee op, met een brede glimlach wordt de uitnodiging aangenomen. Snel worden de werkkleren verruilt voor andere kleding, je gaat tenslotte uit eten zeg maar dus dan moet je er wel goed uitzien. De mannen genieten zichtbaar van het lekkere eten, fijn dat ze dit zo waarderen en goed om zo de plaatselijke middenstand ook weer aan wat omzet te helpen.

Tegen het eind van de lunch wordt het wat druk in het Whatsapp verkeer. Met mijn lieve vrouw en zwager aan de lijn in Nederland, mijn schoonzusje op vakantie in Indonesie en ikzelf in Afrika is het toch een wonder dat we zo de drie continenten bij elkaar kunnen brengen in een leuke Whatsapp sessie. Erg bijzonder om op deze manier even wat ervaringen met elkaar uit te kunnen wisselen!

Dinsdag loop ik weer richting de doorgaande weg en wordt opgepikt door een chauffeur met een verder helemaal lege minibus, zoveel ruimte heb ik nog nooit gehad! Na een paar honderd meter begint het busje echter in te houden. De chauffeur springt uit de auto met een kleine jerrycan benzine onder zijn arm en ik er achteraan met m'n camera om dit vast te leggen. Je gelooft het toch gewoon niet.

Inmiddels is mij ook bekend waarom er zo weinig benzine per tankbeurt in de tank wordt gedaan (2,5ltr is zo'n beetje de grootste tankbeurt die ik heb meegemaakt). Als je de tank namelijk helemaal vol gooit dan wordt de vloeistofdruk hoger en gaat het busje meer brandstof verbruiken(!). Mijn opleiding autotechniek is inmiddels al wat langer geleden maar ik kan me dit hoofdstuk echt niet herinneren. Bij natuurkunde hebben we het wel eens over communicerende vaten gehad, ja, daar valt wat voor te zeggen natuurlijk. Volgens mij zit er dan nog altijd een vlotter die de druk reduceert tot nul en kan ik het verhaal van een hoger brandstofverbruik naar het land der fabelen verwijzen. Echter....wat men al zo lang doet verander je niet zomaar en dit moet ook eigenlijk niet. Op een bizarre manier heeft ook dit dagelijks terugkerende ritueel (kleine beetjes benzine tanken) z'n eigen charme en maakt dit samen met nog veel meer typisch Malawiaanse gebruiken dat dit zo'n bijzonder fijn land is om in te verblijven.

Na het werken aan de schoolbankjes heb ik een afspraak met de hoofdmeesteres (Head Mistress) van LYO. Ik zou het fijn vinden om een dagje op school te helpen om op deze manier wat meer interactie met de leerlingen te ervaren. We spreken de dagindeling door en ze belooft een schema op te stellen voor mij. Woensdag kan ik het schema ophalen, hierop staan de tijden en het soort lessen die ik mag geven vermeld zodat ik kan bepalen of er voldoende materialen beschikbaar zijn of dat ik nog wat in moet kopen. Wanneer ik over de lokale markt terugloop naar de minibus stopplaats wordt ik inmiddels al door een aantal ondernemers, die hier langs de kant van de weg hun bedrijven hebben, herkent. Het duurt hierdoor steeds langer om bij de busjes te komen.

's-Middags gaan we op stap om een wasmachine te kopen voor Janneke. Inmiddels hebben we wel ervaren dat iedere kleine klus in Afrika gewoon wat meer tijd vergt. Eerst naar de winkel waar wasmachines worden verkocht. Janneke had al een mooi exemplaar uitgezocht die ook nog eens binnen het budget viel. Dan op zoek naar de aansluit materialen, in het huisje zit een gewone kraan (zonder schroefdraad) en hier past de wasmachine slang natuurlijk niet op. In de winkel is een soort Gamma afdeling, hier kunnen we geen kraan of adapters vinden. Dus naar buiten, stukje lopen naar de tuktuk standplaats en eerst naar een hardware store.

Deze winkels lijken in de verste verte niet op een Gamma. De goederen liggen achter de balie opgeslagen in kasten die tot aan het plafond reiken. Gelukkig begreep de verkoper precies wat we bedoelden en kwam hij direct met het juiste type kraan aangelopen, top! Rolletje gastape erbij en dit deel van de missie is geslaagd. Met de kraan in de pocket gaan we per tuktuk weer terug naar de Game.

Ondertussen hebben we een bekende taxi chauffeur gebeld, waarvan we weten dat hij een MPV rijdt, om te vragen of hij ons inclusief wasmachine op kan komen halen. Aan de kassa mag Janneke haar nieuwe wasmachine afrekenen om deze vervolgens aan de achterzijde van het pand, bij de laad- en loszone voor de leveranciers, in ontvangst te nemen.

Een enorm groot hek staat er tussen ons en de loods, controle nr.1, de bewaker wil de aankoopbon zien. Ook moet er een naam plus handtekening worden gezet in een bezoekers register. Daarna wederom een afgesloten hek met een soort balie erachter, controle nr.2. Hier wordt de bon afgegeven, nu maar hopen dat er ook iemand daadwerkelijk de wasmachine gaat opzoeken.

Na een kleine tien minuten komt deze gelukkig op een steekwagentje tevoorschijn. Wederom wordt de bon gecontroleerd met de nummers op de verpakking en mag er weer een lijst worden getekend voor ontvangst. Alles bij elkaar zijn we zo'n beetje de hele middag op pad geweest voor een klusje dat je thuis even tussendoor zou doen. Zoals al eerder aangegeven heeft juist dit ook zijn charme!

Woensdag stap ik, heel toevallig, 's-ochtends vroeg weer in bij hetzelfde busje. Wederom leeg.....net als zijn tank, na een paar honderd meter stopt het busje weer langs de kant van de weg. De chauffeur kijkt mij aan en schiet in de lach. Ik hou hier wel van. In de werkplaats hou ik me de hele ochtend bezig met het manueel schaven van de inmiddels geproduceerde onderstellen. Pffff wat een werk.

Janneke en Claire komen langs om het project en de werkplaats te bekijken. Met elkaar lopen we nog even naar het huisje van Mike, helaas is hij er momenteel niet. Hierna weer door met schaven. Ik ben maar wat blij als ik na een tijdje naar de head mistress mag lopen om mijn les schema voor donderdag op te halen. Dit is keurig uitgewerkt en er is zelfs al nagedacht over de inhoud van de lessen. Hierna heb ik nog wat met "mijn mannen" gewerkt aan de schoolbankjes. Tijdens het werk kwam er een hele oude kar getrokken door ezels voorbij rijden. Gelukkig had ik m'n camera in de buurt en heb ik dit vast kunnen leggen. De dames op de kar gebaarden druk en wilden eigenlijk geld ontvangen voor het maken van de foto. Op zich vreemd, als je naar de fotograaf gaat moet je volgens mij geld meebrengen ;-))

Thuis eet ik wat en ontvang Dyson (onze altijd goedlachse taxi chauffeur) die samen met een loodgieter komt om de kraan in de keuken te verwisselen. De hoofdkraan zit gewoon buiten tegen de gevel waardoor het een klusje van niks is. De wasmachine staat op z'n plek en is aangesloten, eindelijk klaar voor gebruik. Met Dyson rij ik mee terug naar de stad om bij Kiboko de geplande safari af te rekenen. Daarna moet ik nog wat dollars halen zodat ik het benodigde visum voor Zambia, waar onze safari plaats zal vinden, contant kan afrekenen. Dollars kopen blijkt onmogelijk omdat ik mijn paspoort niet bij me heb en ook geen reisdocument kan overleggen waaruit blijkt dat ik dollars nodig heb(!). Als echte Hollander die gewend is zaken direct af te handelen ben ik natuurlijk flink gefrustreerd! Morgen maar in de herkansing misschien heb ik nog wat reisdocumenten liggen van de vlucht hier naartoe en/of terug, dat zien we donderdag dan wel weer. Vanuit Nederland heb ik een boek met kleurplaten meegenomen waarvan ik een een lokaal kopieer winkeltje extra afdrukken laat maken.

Eenmaal thuis blijkt er een slotenmaker bezig om het slot van de voordeur te vervangen. Dit slot staat al anderhalve week op deze vakman te wachten. Hij heeft niet de juiste schroeven bij zich. Het oude slot wordt weer terug geplaatst en hij beloofd morgen (je moet niet gek staan te kijken als dit uiteindelijk pas over een paar dagen blijkt te zijn) terug te komen met de juiste schroeven voor een herkansing.

Blijf vooral reageren op mijn verhalen, het is erg leuk om reacties van jullie te ontvangen!

Tionana (see you later)