Wanneer je langere tijd in Afrika verblijft hoort een safari hier gewoon bij. En terecht....als je de kans hebt om de big-five te spotten in hun natuurlijke leefomgeving is dit een ervaring die je nooit meer zult vergeten. Wij hebben dit geluk. Vrijdagochtend vertrekken we om 08:00u richting Zambia. Vanaf het Kiboko hotel in de stad worden we door chauffeur Fredji in een stoere landrover naar Zambia gebracht. Een reis die in totaal zo'n zeven uur in beslag neemt.

In het laatste dorpje voor de grens stoppen we bij een klein supermarktje om nog wat boodschappen te kunnen doen met de Malawiaanse Kwatcha. Hierna vertrekken we weer en het duurt niet lang of de weg houdt ineens op, dat wil zeggen, er staat letterlijk een hek daar waar Malawi ophoudt en Zambia bijna begint. Er bevindt zich een kleine strook "niemandsland" alvorens we ons bij de immigratie afdeling van de Zambiaanse grens mogen melden. Gelukkig worden er geen tekortkomingen in onze paspoorten en gele boekjes geconstateerd en na het contant betalen van 50 dollar voor het visum krijgen we een stempel in het paspoort en mogen we door naar onze eindbestemming South Luangwa National Park. Het hek (de grensovergang) wordt keurig voor ons open gedaan en de trouwe diesel trekt weer op.

Tijdens deze rit valt ook weer op dat er zo zuinig mogelijk met brandstof wordt omgesprongen. Wanneer we een heuvel oprijden voel je dat de motor langzaam maar zeker minder toeren begint te draaien, tot het moment dat je de hele auto in een donker klinkende resonantie terecht komt en je bij jezelf af begint te vragen wie deze motor uit zijn leiden gaat verlossen. Net als je denkt, nu moet er toch echt geschakeld worden, hoor je een piepend geluid. Het koppelingspedaal dat deze geluiden produceert wordt ingetrapt en er wordt een lagere versnelling gekozen. Het motortoerental giert als ware het een vreugde uiting weer even flink omhoog tot ook deze versnelling eindigt in een te laag toerental en een zwaar brommende motor en het ritueel van het piepende koppelingspedaal herhaalt zich. Zodra we dan een heuveltje afrijden wordt er eerst nog even flink gas gegeven, daarna zorgt het piepende geluid van de koppeling ervoor dat het toerental terugvalt naar stationair en zo rijden we in een "vrije val" van menig heuvel af. Heel even denk ik nog, dat ga ik in Nederland ook doen, tegelijkertijd besef ik dat we niet zoveel heuvels hebben en dat het uitschakelen van mijn contact waarschijnlijk door de autofabrikant tijdens het rijden onmogelijk is gemaakt. Jammer.

In de lodge waar we verblijven worden we opgewacht door de eigenaresse en rondgeleid. Ze vertelt ons dat we vooral goed op onze etenswaren moeten letten omdat de kleine aapjes (Baboons) altijd op de loer liggen om de toeristen te "helpen" deze te verorberen.

's-Avonds lopen er zeer waarschijnlijk Nijlpaarden over het terrein dus als je naar buiten moet dan met een goede zaklamp, liefst onder begeleiding van een van de kamp medewerkers, nog beter is het om gewoon op je kamer te blijven. Ook wordt ons op het hart gedrukt dat het bijna nooit voorkomt dat er Olifanten over het terrein lopen, mocht dit onverhoopt toch voorkomen dan luidt het advies vooral stil te blijven staan. Vanwege het slechte gezichtsvermogen van de Olifanten wordt je dan niet als een gevaar gezien en zullen ze je negeren. Volgens mij hingen deze woorden nog in de lucht toen we wat onrust in het kamp bemerkten.....er kwamen een paar Olifanten gestaag het terrein opgelopen! Enorm indrukwekkend dat deze grote en vooral statige beesten op een paar meter afstand voorbij komen lopen. Ze stoppen met z'n tweeen bij een klein boompje, ze zagen deze boom kennelijk voor een heerlijk tussendoortje aan en lieten er weinig van over. Nadat er een behoorlijk deel van de bladeren vanaf was gegeten vertrokken ze net zo rustig als ze gekomen waren. Geweldig mooi om dit zo te mogen ervaren!

We maken kennis met Coco uit Bolivia en een Japans vrouwtje die al een paar maanden aan het reizen is door Afrika. Met hen en de twee Amerikanen die ook met ons mee zijn gereden vanaf Lilongwe trekken we het hele weekend op. Er komen tijdens de diverse maaltijden veel prachtige levensverhalen voorbij. Tijdens de game-drive op zaterdag zwaait het Japanse vrouwtje vrolijk naar vooral de jonge Impala's, Zebra's, Oliefanten en Giraffen.

Bij iedere nieuwe ontmoeting met één van deze, of groepen van deze dieren, hoor je steevast het ooooh.... en aaaahhh.... van verwondering en enthousiasme bij haar vandaan komen. Leuk dat ze zo enthousiast is! We hebben het geluk dat we veel verschillende dieren treffen tijdens deze vroege ochtend game-drive. Als absoluut hoogtepunt staat een ontmoeting met een Jachtluipaard genoteerd. Deze lag heerlijk te luieren in het gras en liet toe dat we met de Landrover heel dichtbij konden komen. Wat een indrukwekkend dier is dit.

Van de meeste dieren (behalve de Impala's) zijn er tijdens dit regenseizoen geen grote groepen waar te nemen. Tijdens de lange droge zomer periode komen er veel grotere groepen van al deze dieren voor. We zien ook een enkele krokodil die dicht bij de waterkant verblijft voor de nodige verkoeling.

Aan het einde van de ochtend gaan we terug naar de lodge en is het tijd om wat te relaxen, zonnen en eten voordat we aan het eind van de middag opnieuw het park in gaan.

Direct nadat we de brug over zijn gestoken die de toegangsweg tot het park is spotten we een Nijlpaard die ongestoord loopt te grazen.

Regelmatig zien we een paar Olifanten lopen. Meestal in kleine groepjes bij elkaar. Bij iedere Oliefant wil onze Japanse reisgenote stoppen. Al snel merkt ze dat de rest van de reizigers dit niet nodig vindt. "So their already commen, yes?" klinkt het grappige Engels met Japans accent. En ja...ze heeft gelijk, na een paar uur vindt je het al bijna normaal dat je deze indrukwekkende dieren vrij rond ziet lopen. Behalve dan op het moment dat we een mannetje alleen tegenkomen. Deze liet door met zijn kop heen en weer te schudden en zijn oren wijdt op te zetten heel duidelijk merken dat we te dichtbij waren gekomen.

Aan het eind van de avond wordt onze chauffeur gebeld dat een collega van hem Leeuwen heeft gespot. Aan ons de vraag of wij hier ook naartoe willen, nou dat willen we maar wat graag. Zo snel als de hobbelige zand en modderweggetjes het toelieten reden we naar de plek waar de leeuwen zijn waargenomen. Net voor zonsondergang bereiken we de plek en zien een leeuw die in een boom is geklommen. Wat een mooi gezicht en wat zijn we dichtbij!

We rijden bij de leeuwen vandaan en stoppen op nog geen 100m afstand voor wat drinken en popcorn. Toch een beetje gek er lopen immers roofdieren in de directe nabijheid, laten we maar hopen dat deze al genoeg gegeten hebben.

Zondag ochtend vertrekken we weer vroeg richting Lilongwe. De chauffeur maakt een tussenstop bij een textiel fabriekje. Hier worden mooie stoffen geproduceerd die verwerkt worden tot eindproducten als kussens, tassen, tafellopers, etc. De opbrengst van deze fabriek/winkel komt ten goede aan een lokaal schooltje dat hierdoor uit heeft kunnen groeien tot zo'n 200 leerlingen. Dat vindt ik nou mooi, een project dat voor veel werkgelegenheid zorgt, kinderen de kans geeft om een opleiding te volgen en ook nog eens volledig selfsupporting is. Alhoewel ik wel een beetje schrok van de enorm hoge prijzen bleken deze geen enkele drempel te zijn voor onze Amerikaanse reisgenoten. Er werd flink ingekocht voor de gevraagde prijzen.

Aan het eind van de ochtend nadat we er weer de nodige uurtjes asfalt vreten op hadden zitten stopt de chauffeur zijn landrover langs de kant van de weg onder een flinke boom, lunchtijd. De lunchpakketjes waren al vroeg klaargemaakt door de medewerkers van Marula Lodge en hadden een bijzonder samenstelling. Sandwich met kaas, een groene banaan, een droge muffin en gebakken kippenvleugeltjes in folie ingepakt. Deze laatste heb ik weggegeven aan een paar kinderen die op ons af waren gekomen. Waarschijnlijk stopt de chauffeur hier wel vaker en weten zij dat er altijd wel een toerist tussen zit die iets van zijn lunchpakketje wil delen.

Hierna rijden we door naar Lilongwe en zit het mooie Safari avontuur er alweer op. Maandag ochtend gaat de wekker weer om 05:15u, dus lekker op tijd onder de wol, ik bedoel onder een dun lakentje. Veel te warm hier voor wol!

De belevenissen van mijn laatste week volgen komend weekend, hou je mailbox in de gaten!

Groetjes, Ben