Morgen ga ik alweer terug naar huis.....de tijd hier is werkelijk voorbij gevlogen. Hoog tijd om mijn belevenissen van de laatste week op te nemen in m'n reisblog.

Omdat we vrijdagochtend al vroeg zijn vertrokken voor de safari maakte ik mij wat zorgen over de werkzaamheden die vrijdag uitgevoerd (of juist niet uitgevoerd) zouden worden door de timmerman en de jongens. Via Facebook heb ik Mike gevraagd om zo af te toe bij de werkplaats langs te gaan en zijn management skills te gebruiken om de taken te verdelen en de mannen aan het werk te houden. Zoals je al eerder in dit blog hebt kunnen lezen is de timmerman niet in staat dit op een correcte manier te doen. Hij laat de jongens net zo makkelijk een hele poos zonder werk staan kijken naar zijn werkzaamheden.

Gelukkig was mijn bericht naar Mike niet voor niets. Toen ik zaterdagmiddag de WiFi mocht testen bij het safari kamp las ik dat ze zaterdag de hele dag hebben doorgewerkt en dit zondag ook zouden gaan doen. Mike zal tot op de dag van vandaag niet beseffen hoe blij ik met dit bericht ben, dit toont immers de betrokkenheid en motivatie van "mijn mannen" bij het project en tevens hun drive om nog voor mijn vertrek de schoolbankjes klaar te hebben. Echt super dat we dit samen hebben kunnen bereiken de afgelopen weken, ik ben enorm trots op ze!

Wanneer ik maandagochtend vroeg bij de werkplaats aankom ben ik zoals al voorspeld was verrast door de hoeveelheid werk dat de afgelopen dagen verzet is. De onderstellen zijn alle 10 gereed en we kunnen beginnen met het maken van de zittingen.

Begin van de middag ga ik naar de stad voor de lunch en spreek met Claire af om samen een bezoekje te brengen aan de lokale Craft-Market om wat souvenirs te kopen. Ik loop alvast naar deze markt in afwachting van haar komst. Dit had ik beter niet kunnen doen, er verzamelen zich allerlei zeer vriendelijke verkopers om mij heen die ieder hun eigen "winkeltje" hebben met ongeveer allemaal dezelfde soort souvenirs. Ze hebben als geen ander in de gaten dat ik daadwerkelijk ben gekomen om wat spulletjes te kopen en de één na de ander komt mij persoonlijk uitnodigen om toch vooral, al is het maar iets heel kleins, iets in zijn winkeltje te kopen.

Normaal ben ik vrij hard in het wegsturen van vertegenwoordigers, dat moet ook wel anders kom ik niet aan mijn overige werkzaamheden toe, maar nu ligt dat iets anders. Aan de verkopers kun je zien dat ze erg arm zijn en het echt niet gemakkelijk hebben, vaak zijn ze al blij met een verkoop van Kw500 (= €1,-) zodat ze in ieder geval geld hebben voor het transport terug naar huis met de mini-bus. Bij een behoorlijk aantal winkeltjes heb ik inkopen gedaan, waarschijnlijk wordt ik thuis voor gek verklaard dat ik zoveel prullaria heb ingekocht. Toch voelt het goed om ook deze ondernemers een beetje te helpen. In het passeren de afgelopen dagen is mij opgevallen dat ze bijna geen klanten hebben, nu hebben ze in ieder geval een klant gehad die voor inkomsten heeft gezorgd. Ik hoop dat ze verstandig met het verdiende geld omgaan en hun gezinnen kunnen voorzien van voedsel of andere broodnodige zaken.

Na dit inkoop spektakel stappen we in de mini-bus om naar het Doingoood huis te gaan. Zoals iedere dag rijden we richting het stadion in aanbouw, echter nu benaderen we dit stadion vanuit een andere hoek, da's op z'n minst merkwaardig te noemen. We zitten toch echt in de bus richting Area49, die altijd via Area47 (waar wij moeten zijn) rijdt. Uiteindelijk rijden we aan de andere zijde het stadion voorbij en beginnen we ons toch wat zorgen te maken. Claire besluit het zekere voor het onzekere te nemen en vraagt aan een mede passagier of we misschien via Area49 op de terugweg via Area47 zullen rijden. Nope, dat is niet het geval. Dit is een "snel-lijn" dit rechtstreeks naar 49 gaat en niet in 47 komt! Alle passagiers hebben vrijwel direct in de gaten dat we verkeerd zitten en de ooohhh en aaahh's zijn niet van de lucht.

De chauffeur seint naar een busje die in tegengestelde richting aan komt rijden en we zien dat zij langs de kant van de weg stoppen. We stappen uit, steken over en gaan naar dit busje. Eenmaal ingestapt vertellen we kort wat er is gebeurt en dat we graag met hen mee terug rijden naar Area47. De heren willen wel even taxi spelen, voor Kw3.500 (=€7,-) kunnen we voor de deur van ons huisje worden afgezet. Nou moet je weten dat normaal een ritje in de mini-bus slechts Kw200 (=€0,40) kost, bijna ongeacht hoe lang je erin zit. Het verschil is dus veel te groot. Ik vertel hen dat ze veel te veel vragen maar wil tegelijkertijd wel heel graag dat ze ons thuis brengen. Om te voorkomen dat we straks weer moeten uitstappen terwijl het ook al wat begint te schemeren doe ik een bod van Kw1.500, dit zouden we ook kwijt zijn als we William bellen om ons met de tuktuk op te komen halen. Ze gaan akkoord, het busje komt in beweging.

Direct dient de volgende uitdaging zich aan. Normaal gesproken rijden we vanuit de stad naar ons huis, nu komen we vanuit een totaal andere richting en hebben we nog geen oriëntatiepunten die een goede thuiskomst zullen garanderen. Gevoelsmatig aan we de goede kant op. Aan het einde van een vrij lange weg herken ik links op de hoek een uitstalling van trossen bananen en mais. Toen ik beter keek zag ik ook het reclame bord waar ik iedere dag langs liep met de tekst "Pest Control". In mijn blijdschap roep ik dit en de mannen begrijpen dat we de weg hebben herkent en op de juiste weg zijn, ze moeten hier smakelijk om lachen. Laat ze maar, ik ben al lang blij dat we toch nog voor het donker thuis gekomen zijn!

Dinsdagochtend kunnen we de schoolbankjes die inmiddels niet meer in het huisje van Mike pasten afhalen bij het tegenover de werkplaats gelegen kerkje. Er is een bewaker die iedere nacht de wacht houdt in de kerk om te voorkomen dat er zaken worden ontvreemd. Deze bewaker hebben we wat extra geld gegeven om ook op de schoolbankjes te letten. Beetje jammer dat hij gewoon doorsliep terwijl wij alle bankjes uit de kerk haalden en naar de werkplaats brachten(!). Vandaag staat het maken van de bureaubladen op het programma.

's-Middags ga ik naar Chitipi om te helpen bij het verven van een klas lokaaltje. Clair is hier druk bezig om naast het helpen met allerhande voorkomende werkzaamheden alle lokaaltjes wat gezelliger te maken voor de kinderen. Het ziet er hierdoor leuker uit en door het verven is er voor de kinderen een betere omgeving om de lessen te volgen ontstaan. Erg leuk om hier een middagje te helpen en zo de mensen van dit project nog een keer te ontmoeten. Ze hadden al gevraagd of ik nog een keer langs zou komen. Dit project wordt geleidt door Aggrey en zijn vrouw Tellina. Werkelijk fantastisch om te zien hoe zij zich ontfermen over deze kinderen en hen een degelijke thuisbasis geven om een start te maken in hun moeizame leventjes. Ik kan niet anders dan diep respect hebben voor hun inzet en het verschil dat ze hiermee maken!

Woensdag ochtend gaan we met Janneke mee om een bezoek te brengen aan een ander locaal project die vanaf dit jaar door Doingoood wordt ondersteunt, House of Joy. Een weeshuis waar zo'n 75 kinderen in de leeftijd van 0 tot 5 jaar worden verzorgt. De eerste vijf levensjaren zijn de kinderen zeer kwetsbaar, een goede verzorging helpt om de kans op overleving aanzienlijk te vergroten. Na deze eerste jaren worden de kinderen zo veel mogelijk weer teruggeplaatst bij hun families. Het project wordt geleidt door 5 nonnen die zichzelf volledig ten dienste stellen voor het welzijn van deze kinderen. Indien er genoeg geld is om voor de kinderen te zorgen nemen zij ook geen overige giften of donaties aan, heel bijzonder dat zij zo in het leven staan en hun eigen belang ondergeschikt maken aan het belang van deze kinderen. Het raakt me opnieuw dat er zoveel fijne mensen in Malawi leven die door hun handelen het leven van anderen verrijken!

De rit met de minibus hier naartoe was heel bijzonder, normaal rij ik dagelijks dezelfde route naar mijn project en ik merk dat je hier eigenlijk alweer zo aan gewend bent dat je het normaal gaat vinden wat je onderweg tegenkomt. Nu rijden we een andere route en heb ik alle tijd om weer eens goed om me heen te kijken. Op het busstation staan we lang te wachten, waarschijnlijk wel meer dan een half uur.

Probeer je eens voor te stellen dat je in de Veolia bus stapt bij het Centraal Station te Delft en dat de chauffeur met een oude doek zijn stuur uitgebreid begint te poetsen. Daarna zijn stoel wat achterover draait en aanstalten maakt om een power nap te doen. Dat je als passagier alle begrip hebt voor het feit dat de bus eerst voller moet zijn omdat de exploitatie kosten van de aanstaande rit anders simpelweg te hoog zijn. Buiten loopt een oudere dame gebukt met een korte bezem om al het vuil (en dat is nogal veel) bij elkaar te vegen. Niet dat het na het bij elkaar vegen in een vuilcontainer beland hoor, nee dat niet. De hoop vuil blijft gewoon liggen en zal in de loop van de dag door de wind weer worden verspreidt over het zandplein wat we busstation noemen.

Onderweg komen we door een soort winkelstraat. Een aaneenschakeling van openlucht werkplaatsjes waar diverse ambachten worden beoefend. De een last hekken, de volgende is timmerman en maakt de mooiste stapelbedden, stoelen en tafels of doodskisten. Ook zo mooi, er staat een kleine bestelwagen met de tekst "Funeral Service" op de zijkanten. Op het dak prijkt een grote rode zwaailamp en ik bedenk, hoeveel haast kun je hebben in dit beroep(?). Verderop staat een eenzame luchtcompressor tussen een paar versleten banden die her en der op de grond verspreidt liggen, dit is de lokale bandenboer.

We nemen een afslag en komen nu in een handelsstraat terecht. De zakken meel liggen hoog opgestapeld. Mijn oog valt op een oudere dame die vol enthousiasme het meel staat te zeven, doordat ze geen rekening lijkt te houden met de windrichting is zij bijna volledig wit uitgeslagen, mooi gezicht. We komen langs een aantal automaterialen winkeltjes, de enkele wieldoppen en duidelijk zichtbaar gedemonteerde onderdelen hangen veelal onder de veranda's voor de winkeltjes.

Een slager zit achter zijn toonbankje half slaperig voor zich uit te staren met een hand onder zijn hoofd. In zijn andere hand heeft hij een soort korte plumeau waarmee hij met zekere regelmaat de vliegen van het uitgestalde vlees verjaagd. Overal langs de weg kom je kleine vuur haardjes tegen, het vuil wordt hier gewoon verbrand.

We bereiken het eindstation en het laatste stuk terug naar de stad mag ik lopen. Veel mensen kijken me aan en zeggen vriendelijk gedag. Je ziet ze denken, wat doet die lange Mzungu hier in het stadshart. Het moet voor hen een vreemd schouwspel zijn om mij hier zo met een glimlach op m'n gezicht, zonnebril op, rugzak op te zien lopen alsof ik hier thuis hoor. Het voelt daadwerkelijk aan alsof ik hier thuis ben, dat is op zich dan weer vreemd. Uiteindelijk bereik ik via de lokale markt en het houten bruggetje dat gelukkig nadat het weggespoeld was weer opgebouwd is mijn bestemming, The Game. Een groothandel voor non-food producten waar ik ballen en springtouwen koop voor de spellen die we donderdag bij LYO met de kinderen gaan doen.

Hierna vertrek ik richting Kauma om op tijd voor de lunch bij Mike en zijn vrouw te zijn. Ik ben uitgenodigd om bij hen thuis te Afrikaans te komen eten. Gelukkig ben ik ruim op tijd en heeft Mike de tijd om veel te vertellen over de plannen die hij heeft voor de jeugd van de wijk Kauma. Het is fijn om met hem te praten en zijn bevlogenheid voor het welzijn van de jeugd zo te mogen proeven. Ineens komt de timmerman binnen, hij maakt zich zorgen over zware regenval die er aan lijkt te komen terwijl alle schoolbankjes buiten staan uitgestald. Met elkaar zorgen we dat deze snel het kerkje in worden gedragen waarna we terugkeren om aan de lunch te beginnen.

Het eten is Nziema met geitenvlees en een heerlijk groente stamppotje. Ik voel me een bevoorrecht mens dat ik dit mee mag maken. Je weet hoeveel moeite ze hebben gedaan om dit eten voor jou als speciale gast te bereiden, hierdoor smaakt het zo nodig nog beter. Na het eten bedank ik de gastvrouw en geef haar een geschenk in de vorm van een omslagdoek die ik eerder deze week op de markt heb gekocht. Dit wordt enorm gewaardeerd, bedankt Janneke voor deze goede tip ;-))

Na het eten gaan we de zittingen monteren op de onderstellen. We doen dit in de kerk en houden de voordeur dicht, de plaatselijke bevolking mag natuurlijk niet weten dat we in de kerk aan het werk zijn. Gelukkig maken we geen rommel en schiet het werk ondanks de harde regen buiten toch lekker op. In de werkplaats zagen we de delen voor de kastjes onder de werkbladen alvast op maat zodat we die morgen kunnen monteren.

Donderdag halen we alle bankjes weer op uit de kerk en de timmerman monteert bij het eerste exemplaar de kastjes waarna het bureaublad erop geschroefd kan. Het monteren van de kastjes betreft geen hogere wiskunde en ik besluit dat ik deze werkzaamheden samen met Mozes wel zelfstandig uit kan voeren. Hierdoor schiet het werk weer lekker op, wij maken de kastjes waarna de timmerman de bureaubladen kan monteren. Er worden dunne latjes geschaafd die we op de bladen vastlijmen en spijkeren zodat tijdens het gebruik door de kinderen eventuele pennen er niet vanaf zullen rollen.

Rond 11:00u loop ik naar de school, alle kinderen lopen al buiten. Fijn dat er zoveel ruimte voor de school is om activiteiten op uit te voeren. De ballonnen, frisbees, ballen, strandballen en bellenblaas komen nu goed van pas. De kinderen zijn super enthousiast en rennen allemaal achter de ballen aan. De leerkrachten proberen e.e.a. nog in goede banen te leiden maar het is zo lang geleden dat de kids hebben kunnen spelen met dit soort materialen dat er bijna geen houden aan is. Geweldig, ik geniet bij de aanblik van al deze rennende enthousiaste kinderen en ben dankbaar dat ik met slechts een klein beetje geld dit voor hen heb kunnen organiseren.

Om "mijn mannen" te bedanken voor hun inzet in de afgelopen weken heb ik hen uitgenodigd om met mij mee te gaan naar de pizzeria in de stad. Het vervoer naar de stad en terug betaal ik uiteraard ook omdat deze kosten al te hoog zijn voor een aantal van hen. Het plan was om rond 14:00u te vertrekken zodat ze voor 17:00u weer terug kunnen naar Kauma, na deze tijd stoppen de mini-busjes hun werkzaamheden. Hierdoor spraken we over een late lunch of een vroeg diner. De meeste mannen hadden nog nooit een pizza gegeten, laat staan een ijsje.

De timmerman, mr.Kapito, nam een paar hapjes en vroeg toen een dekseltje zodat hij het ijs mee naar huis kon nemen. Het was duidelijk veel te koud voor hem, brainfreeze! Ik probeer nog uit te leggen dat dit niet handig is met ijs omdat het dan smelt en hij uiteindelijk een bakje dikke melk overhoudt. Kennelijk ben ik niet overtuigend genoeg want hij neemt geen hap meer en houdt het dekseltje stevig op het bakje! Voordat we afscheid nemen steekt Mike een korte speech af namens de mannen en spreekt hierin hun dankbaarheid uit. Vervolgens maak ik van de gelegenheid gebruik om hen te danken voor hun eindeloze inzet waarna we ieder onze eigen weg gaan.

Eenmaal thuis aangekomen neem ik een lekkere verfrissende koude douche. Voor de oplettende lezer, tijdens mijn eerste week zou hier een elektricien naar komen kijken. Deze heeft het vast nog steeds erg druk want we hebben hem nog steeds niet gezien. This is Africa! Dit houden we erin.

Vrijdag ochtend worden de bankjes nog even snel in de lak gezet waarna er om 10:00u een afscheidsceremonie op school is georganiseerd voor mij.

Ik had er nog geen moment over nagedacht hoe we die bankjes bij school zouden krijgen, Mike wilde deze bij de ceremonie aanwezig hebben zodat ik foto's kon maken om aan de supporters van dit project te laten zien dat we daadwerkelijk geslaagd zijn in het produceren van de schoolbankjes. Rond 10.00u verschijnen er een aantal kinderen om de bankjes op te halen, met z'n vieren of vijfen pakken ze een bankje op. De bankjes lijken dansend achter elkaar aan over het zandweggetje hun weg naar de school als vanzelfsprekend te vinden. Een mooi gezicht waarbij het einde van mijn project duidelijk vorm begint te krijgen.

Op school worden er diverse speeches afgestoken met hartverwarmende woorden richting mij en Doingoood. Van Janneke krijg ik een certificaat uitgereikt waarmee Doingoood mij bedankt voor mijn inzet de afgelopen weken.

Na afloop mogen de kinderen die een uniform hebben naar buiten om op de bankjes plaats te nemen voor foto's. Ik hoop maar dat de lak inmiddels droog genoeg is.

Na de ceremonie loop ik naar de werkplaats om afscheid te nemen van mr.Kapito en Yami, mijn grote vriend. Het afscheid nemen valt zwaar maar het is goed zo, het project schoolbankjes is afgerond en ik wil ook heel graag mijn lieve vrouw en kinderen weer zien.

Deze middag ben ik vroeg thuis. Na een wederom verfrissende douche ga ik lekker languit op het gras voor het huisje in de zon liggen en probeer alle indrukken van de afgelopen weken en in het bijzonder van deze dag waarbij het afscheid nemen is begonnen te verwerken.

Het waren bijzonder drukke weken waarin ik veel geleerd heb en keer op keer onder de indruk ben van de dankbaarheid van de Malawianen en het plezier dat zij ondanks de armoede in hun leven kennen. Het relativeert enorm en ik kan het iedereen aanraden om een keer vrijwilligerswerk te gaan doen! Je komt veel "rijker" terug dan voor je vertrek.

Zo, voor vandaag heb ik weer genoeg geschreven. Wanneer ik thuis ben zal ik het laatste weekend nog uploaden naar dit blog.

Bedankt voor jullie support en reacties, erg leuk om te lezen en vaak hartverwarmend!

Ben